Zasady prezentacji ruchomości akcentu

 

W adnotacjach petitowych podaje się kluczowe formy, w których miejsce akcentu – licząc od początku wyrazu – ulega przy odmianie wyrazu hasłowego rozmaitym przesunięciom. Wielokropek sygnalizuje, że dalsze, nieprzytoczone formy (przypadkowe, rodzajowe, osobowe itp.) zachowują akcentuację formy występującej bezpośrednio przed nim. Np. adnotacja [бойца ...] znajdująca się na końcu artykułu боец oznacza, że przy odmianie rzeczownika боец przez przypadki i liczby akcent przechodzi na pierwszą samogłoskę wszystkich końcówek. Z kolei zapis typu: [lm бои, боёв ...] w бой wskazuje przesunięcie akcentu na końcówki (ich początkową samogłoskę), ale tylko w obrębie liczby mnogiej (w liczbie pojedynczej akcent spoczywa na początkowej samogłosce wyrazu). Trochę bardziej złożone są adnotacje akcentuacyjne w artykułach typu гора: [bier. lp ropy, lm горы, гор, горам...]; tutaj w liczbie pojedynczej przytoczona została forma biernika – jako wyjątkowa, ponieważ w obrębie owej liczby tylko ona nie zachowuje akcentu mianownika formy wyjściowej, hasłowej wyrazu гора. W pewnych wypadkach wygodniej, prościej jest przytoczyć cały zestaw form, bez symbolicznego wielokropka, jak np. w бойкий: [боек, бойка, бойко, бойки, stop. бойчее i бойче], czy w бодрый: [бодр, бодра, бодро, бодры] (tu ze względu na oboczność, tj. wahanie akcentu w jednej z form odmiany).

Niemała część artykułów hasłowych słownika z hasłami odmiennymi (rzeczownikami, przymiotnikami, liczebnikami, zaimkami i czasownikami) nie zawiera żadnych adnotacji akcentuacyjnych. Ich brak oznacza, że dany wyraz zachowuje akcent w całej odmianie na tej samej co do kolejności zgłosce (licząc od jego początku), co w nagłówku artykułu hasłowego.