Wnoszący skargę chcieli, aby zostało stwierdzone, że ustawodawca niemiecki wprowadził przez zmianę ustawy o monopolu spirytusowym [3] program pomocy, który jest sprzeczny z art. 87 Traktatu WE, ponieważ nie traktuje on w równy sposób przemysłowych i rolniczych producentów wódki zbożowej. Dotychczas byli oni uprawnieni do otrzymywania pomocy na tych samych warunkach, a po zmianie tylko gorzelnie rolnicze mają być uprawnione do otrzymywania pomocy.

Skuteczne wprowadzenie w życie ustawodawstwa o przeciwdziałaniu dyskryminacji; w szczególności zapewnienie pełnej zdolności do działania jednostek ds. praw człowieka w poszczególnych ministerstwach, zagwarantowanie ich niezależności oraz zapewnienie koordynacji ich działań z działaniami rzecznika praw obywatelskich; organizacja kampanii informacyjnych dla sektora prywatnego, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz środowisk akademickich o tej ; monitorowanie wprowadzania ustawy w życie oraz przygotowanie sprawozdań w tej sprawie.

rozszerzyła ten obowiązek na transakcje między przedsiębiorstwem opodatkowanym duńskim podatkiem tonażowym i przedsiębiorstwem powiązanym nieopodatkowanym podatkiem tonażowym podlegającym opodatkowaniu w Danii.

Środki, o których mowa w art. 3, 4 i 6 przedmiotowej , aby mogły zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem, muszą korzystać z jednego z odstępstw przewidzianych w art. 87 ust. 2 i 3 traktatu WE.

W każdym razie pomoc ta jest przewidziana, zgodnie z rozdziałem V ustawy 4/97, tylko w formie kredytów na preferencyjnych warunkach, zgodnie z rozdziałem VI ww. , aby zwiększyć dostępność środków pieniężnych na zasadzie i w granicach kryterium „de minimis”.

Gdyby celem było pozostawienie tej sprawy do decyzji państwa, odpowiednie postanowienie zostałoby opracowane w inny sposób.

Z powyższego wynika, że Komisja nie uważa, aby selektywność zgłoszonej była uzasadniona w świetle logiki systemu podatkowego.

Stwierdziła ona w tym przypadku, że przedmiotowy przepis nie pozwalał ustawodawcy oddelegować swoich uprawnień podatkowych ministrowi, którego uprawnienia ograniczają się do zapewnienia, zgodnie z celem ustawodawcy, by nie unikano opodatkowania i by warunki przewidziane przez były przestrzegane.

Przed dniem 1 stycznia 2006 r. RATP nie płaciło bowiem składki o charakterze uwalniającym od zobowiązań, lecz na mocy było zobowiązane do równoważenia programu emerytalnego swoich pracowników.

Gwarancje wymienione w były częścią podstawy umowy sprzedaży z dnia 15 stycznia 2001 r. Komitet Finansowy duńskiego Parlamentu został poinformowany o tych gwarancjach w projekcie ustawy nr 190 z dnia 25 czerwca 2002 r.

Restrukturyzacja na podstawie tej była nadzorowana przez prezesa ARP i opierała się na tzw. decyzji restrukturyzacyjnej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 4 i 19 tej ustawy (dalej: „decyzja restrukturyzacyjna”).

Restrukturyzacja na podstawie tej była nadzorowana przez Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu i opierała się na tzw. decyzji restrukturyzacyjnej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 4 i 19 tej ustawy (zwanej dalej „decyzją restrukturyzacyjną”).

Wydaje się więc, że celem art. 19 było ustanowienie trzyletniego okresu przejściowego, w ciągu którego FT płaciłaby wciąż identyczne z płaconymi wcześniej kwoty z tytułu uczestnictwa w dochodach z działalności, i była jednocześnie zwolniona z zapłaty wszelkich podatków (innych niż podatki płacone przez państwo).

W rezultacie przewidziany w ustawie termin na zawarcie umów o rozwiązanie KDT wynosi 150 dni od daty wejścia w życie , tj. 1 stycznia 2008 r. Komisja uważa, że termin ten jest odpowiedni także do celów rozwiązania KDT wymaganego niniejszą decyzją.

Komisja zauważa, że zgodnie z art. 5 ustawy faktyczne rozwiązanie umów długoterminowych nastąpi w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie 210 dni od dnia wejścia w życie (tj. 1 kwietnia 2008 r.).

Komisja stwierdziła już po wszczęciu postępowania, że władze greckie nie wdrożyły własnej (tj. ustawy 2367/1995), ponieważ dokonały przeniesienia własności 49 % akcji HSY na pracowników, ale nie zrealizowały pozostałej części umowy, a mianowicie nie zażądały od nich zapłaty ceny nabycia.

istnienie nowej , tj. zastąpienie ustawy o Państwowej Agencji Mieszkalnictwa przez ustawę o mieszkalnictwie,

Tinglysingsregisteret ustanowiono zgodnie z rejestracyjną z 1935 r. nr 2 („Lov om tinglysing”).

Ponadto Urząd nie rozumie, jak reorganizacja Statsbygg – wobec braku ustępu 3 w ustawie z dnia 18 lutego 2000 r. – mogła być zwolniona na mocy rejestracyjnej zgodnie z jej ówczesną wykładnią.

W St.prp. nr 84 (1998–1999) stwierdza się, między innymi, że celem reorganizacji jest wyjaśnienie różnych funkcji pełnionych przez Statsbygg oraz wydajniejsze użytkowanie budynków stanowiących własność państwa.