W przypadkach kiedy wielkość sprzedaży pewnego rodzaju produktu, sprzedawanego po cenie netto sprzedaży równej lub wyższej od kosztu jednostkowego, stanowiła ponad 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju oraz gdy średnia ważona cena tego rodzaju produktu była równa lub wyższa od kosztu jednostkowego, wartość była oparta o rzeczywistą cenę krajową obliczoną jako średnia ważona cen całej krajowej sprzedaży tego rodzaju produktu w OD, niezależnie od tego czy sprzedaż ta była rentowna czy nie.

W przypadku kiedy wielkość rentownej sprzedaży pewnego rodzaju produktu stanowiła 80 % lub mniej, ale co najmniej 10 % całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju, lub gdy średnia ważona cena takiej sprzedaży była niższa od kosztu jednostkowego, wartość była oparta o rzeczywistą cenę krajową obliczoną jako średnia ważona rentownej sprzedaży tylko tych rodzajów produktu.

W przypadkach gdy wolumen przynoszącej dochód sprzedaży typu PET reprezentował 80 % lub mniej całkowitego wolumenu sprzedaży danego typu, lub gdy średnia cena ważona tego typu była niższa od kosztu produkcji, wartość była oparta jedynie na rzeczywistej cenie krajowej obliczonej jako średnia ważona przynoszącej dochód sprzedaży wyłącznie danego typu PET, pod warunkiem że sprzedaż ta reprezentowała 10 % lub więcej całkowitego wolumenu sprzedaży danego typu.

Podstawą wartości były ceny uiszczone i należne w zwykłym obrocie handlowym od niezależnych klientów w Malezji, zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

Jeden z eksporterów twierdził, że marża zysku zastosowana do skonstruowania wartości była różna od średniego zysku osiągniętego przez tego eksportera na rynku krajowym – i zbyt wysoka.

Mając na uwadze, że użycie cen krajowych w celu ustalenia wartości było niemożliwe, zaistniała konieczność obliczenia skonstruowanej wartości normalnej w oparciu o koszty danego producenta.

W następstwie ujawnienia tymczasowych ustaleń trzy strony wskazały, że USA nie są odpowiednim krajem analogicznym, ponieważ warunki rynkowe w USA i ChRL są znacząco różne Odnotowano także, iż podstawą obliczenia wartości były dane tylko jednego producenta powiązanego z producentem wspólnotowym, a zatem nie były reprezentatywne.

Stwierdzono, że sprzedaż na rynku krajowym dokonywana przez wspomniane dwa przedsiębiorstwa, mimo iż nie była reprezentatywna w celu użycia cen krajowych do obliczenia ich wartości , była wystarczająca do zapewnienia wiarygodności SG&A i zysków, w celu zastosowania art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń kilka zainteresowanych stron stwierdziło, że określenie wartości było nieprawidłowe, o tyle, o ile wartość ta rzekomo nie została ustalona dla sprzedaży produktów podobnych w Brazylii, co w konsekwencji spowodowało, że wyliczenia tej wartości były nierzetelne i zniekształcone, zwłaszcza w odniesieniu do produktów kamionkowych i innych rodzajów produktu, które nie były wytwarzane ani sprzedawane w państwie analogicznym.

W odniesieniu do wszystkich typów PET wywożonych przez koreańskich producentów eksportujących ustalenie wartości było możliwe na podstawie cen uiszczonych lub należnych w zwykłym obrocie handlowym od niezależnych klientów na rynku krajowym, zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

W przypadku rodzajów, które nie zostały uznane za porównywalne, ustalenie wartości było możliwe na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, poprzez dodanie kosztów wytworzenia, dostosowanych w odpowiednich przypadkach, odpowiedniej wartości procentowej krajowych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz odpowiedniej marży zysku krajowego.

Niektórzy producenci eksportujący twierdzili, że wartość procentowa stosowana przez Komisję jako uzasadniony zysk (15 %) przy konstruowaniu wartości była nierealnie wysoka i stanowiła drastyczną zmianę w porównaniu z praktyką utrwaloną w wielu innych dochodzeniach na podobnych rynkach towarowych (gdzie stosowany poziom zysku wynosił około 5 %).

Jeden producent eksportujący twierdził, że wykorzystana wartość była nieodpowiednia, ponieważ w odniesieniu do większości typów produktu, jak wskazano w motywach 48 i 49 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, wartość normalna została skonstruowana na podstawie kosztów produkcji producenta tureckiego.

Należy również zauważyć, że producent eksportujący (grupa producentów eksportujących) nie wykazał, aby transakcje dotyczące typów produktu, dla których należało skonstruować wartość , były uznane za nieprzeprowadzane w zwykłym obrocie handlowym.

Ponadto władze rosyjskie stwierdziły, iż metodologia zastosowana w celu ustalenia zysków podczas konstruowania wartości była niezgodna z prawem i niedopuszczalna.

Wartość była konstruowana poprzez dodanie do kosztów produkcji poniesionych przez ukraińskiego producenta w okresie objętym dochodzeniem w ramach przeglądu wygaśnięcia średnich ważonych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych poniesionych w zwykłym obrocie handlowym oraz średniego ważonego zysku w odniesieniu do rodzajów produktu przynoszących zysk.

Dla tych typów produktu, dla których wartość była konstruowana jak opisano powyżej, konstrukcji tej dokonano na podstawie kosztów produkcji eksportowanych typów produktu po dostosowaniu uwzględniającym koszt gazu.

W takich przypadkach, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wartość była konstruowana w oparciu o własne koszty wytworzenia każdego eksportującego producenta powiększone o rozsądną wartość kosztów sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne (zwane dalej „SG&A”) oraz rozsądną marżę zysku.

Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wartość była konstruowana w oparciu o własne koszty wytworzenia każdego producenta eksportującego oraz odpowiednią kwotę na koszty sprzedaży, ogólne i administracyjne i na zysk.

Jedna ze stron twierdziła, że nie wyjaśniono źródła kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku w przypadkach, w których wartość była konstruowana.