W przypadku przedsiębiorstwa, któremu przyznano MET, średnia ważona wartość produktu objętego postępowaniem podlegającego wywozowi do Wspólnoty została porównana ze średnią ważoną ceną eksportową, jak przewidziano w art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

Ostatecznie wnioskodawca twierdził, że skutki naprawcze istniejącego cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem zostały osłabione pod względem ilości oraz że dumping miał miejsce w odniesieniu do wcześniej ustalonej wartości produktu objętego postępowaniem.

Instrukcje te opierają się jednak na zasadach dotyczących „” produktów konsumenckich:

Poza nazwą, nr CAS oraz szacunkową ilością najbardziej ni ebezpiecznych substancji związanych (lub potencjalnie związanych) z awarią należy podać wszelkie stosowne informacje dotyczące cech substancji, np. czy jest to substancja płynna, w proszku itd., czy jest to „surowiec”, „produkt pośredni stosowany w miejscu produkcji”, „ produkty końcowe” lub „produkt potencjalnie nietypowy”.

Jeden chiński producent eksportujący argumentował, że wartość produktu powinna być obliczona na podstawie krajowej sprzedaży osiągniętej przez jedynego współpracującego producenta z państwa analogicznego, nawet jeżeli nie osiąga ona ilości reprezentatywnych, jak stanowi art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

Producent eksportujący twierdził, że przy obliczaniu marginesu dumpingu nie uwzględniono określonej wartości produktów dwóch typów.

Jak wspomniano powyżej w motywie 10, Komisja zgodziła się zrewidować obliczenia wartości produktów innych typów, tak by uwzględnić rzeczywisty asortyment produktów tajlandzkiego producenta, w wyniku czego obliczono wartość normalną dla małych, średnich i dużych KMS bez względu na rzeczywistą wartość sprzedaży produktu każdego typu.

Dokonano więc odpowiedniej zmiany wartości produktów innych typów.

Wbrew jednak twierdzeniu producenta eksportującego ustalono, że błąd popełniono w obliczeniach wartości produktów innych typów.

Dla wsparcia działań mających na celu poprawę bezpieczeństwa obrotu gotówkowego, jak również aby nie zniechęcać do stosowania urządzeń zabezpieczających przed kradzieżą, wskazane jest uznawanie rachunków instytucji kredytowych i podmiotów gospodarczych, o których mowa w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1338/2001, przedstawiających do wymiany autentyczne banknoty euro przypadkowo uszkodzone przez urządzenia zabezpieczające przed kradzieżą, w dniu otrzymania takich banknotów, na zasadach podobnych do wpłat gotówkowych.

Dlatego na mocy art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego skorygowano wartość , tak aby odzwierciedlała ona całkowity koszt poniesiony w związku z wyżej wymienionym systemem VAT.

W pierwotnym dochodzeniu Komisja skorygowała już wartość , tak aby uwzględnić etapy kontroli jakości realizowane przez producenta indyjskiego, których nie stwierdzono u chińskich producentów objętych próbą.

Producent chiński zwrócił się też z wnioskiem o dokonanie identyfikacji i kwantyfikacji dostosowań wartości tak, aby z powrotem sprowadzić ją do poziomu ex-works.

W związku z tym nie można jej uznać za stawkę opodatkowania.

Przedsiębiorstwo Ryanair nie zgadza się jednak z opinią Komisji, zgodnie z którą (i) wyższą stawkę w wysokości 10 EUR należy uważać za „” stawkę” oraz że (ii) przedsiębiorstwo Ryanair odniosło korzyść poprzez przedmiotowy środek.

Korzyść ta odpowiada różnicy między niższą stawką w wysokości 2 EUR a stawką podatkową w wysokości 10 EUR w okresie od dnia 30 marca 2009 r. do dnia 1 marca 2011 r. Komisja zauważa, że loty, do których miała zastosowanie niższa stawka, były obsługiwane głównie przez operatorów linii lotniczych silnie związanych z Irlandią (przedsiębiorstwa Aer Lingus, Aer Arann i Ryanair zostały założone w Irlandii i nadal mają tam swoje siedziby główne).

Korzyść ta odpowiada różnicy między niższą stawką w wysokości 2 EUR a stawką podatkową w wysokości 10 EUR w okresie od dnia 30 marca 2009 r. do dnia 1 marca 2011 r. Loty, w stosunku do których miała zastosowanie niższa stawka, były obsługiwane głównie przez przewoźników lotniczych silnie związanych z Irlandią (przedsiębiorstwa Aer Lingus, Aer Arann i Ryanair).

Ponieważ przedsiębiorstwo Ryanair uważa, że za stawkę należy uznawać nową jednolitą stawkę w wysokości 3 EUR, w okresie od dnia 30 marca 2009 r. do dnia 1 marca 2011 r. przedsiębiorstwo Ryanair powinno być zobowiązane do zapłaty kwoty w wysokości […] (*) EUR [12] z tytułu podatku od transportu lotniczego.

W rozumieniu art. 11 dekretu 269/2003 spółki, których akcje dopuszczono do notowań giełdowych w jednym z Państw Członkowskich Unii Europejskiej w okresie od 2 października 2003 roku do 31 grudnia 2004 roku, mogą przez trzy lata korzystać z obniżonej do 20% stawki podatku dochodowego ( stawka podatku w roku 2003 wynosiła 35%, zaś w roku 2004 - 33%).

Spółka typu „qualifying” podlega opodatkowaniu zysków według stawki, która zawsze jest niższa niż stawka podatku od podmiotów prawnych, która obecnie wynosi 35 %.