O ile prawdą jest, że rozporządzenie nr 3577/92 [9], które zliberalizowało rynek usług kabotażu morskiego w obrębie Wspólnoty, wyłączyło z liberalizacji kabotaż z wyspami Morza Śródziemnego do dnia 1 stycznia 1999 r., to równie prawdziwe jest, że zakres zastosowania rozporządzenia nie wyklucza zmian w wymianie handlowej na rynku usług między różnymi państwami członkowskimi, w szczególności Francją, Hiszpanią i Włochami kontynentalnymi.

Proponowana zmiana umożliwi Francji dostosowanie jej programu do przepisów przewidzianych w nowych wytycznych wspólnotowych w zakresie połączeń między portem francuskim a portem w innym państwie członkowskim oraz umożliwi realizację projektów pomocy na rzecz połączeń morskich między dwoma portami francuskimi na warunkach przewidzianych w nowych wytycznych wspólnotowych.

Decyzja ostateczna zakłada, w motywie 26, przyjęcie przez Francję warunków proceduralnych, które są w szczególności wiążące dla projektów pomocowych na rzecz wewnątrzwspólnotowych połączeń między portem we Francji a portem w innym państwie członkowskim, a nie dla projektów dotyczących połączeń morskich między dwoma portami francuskimi.

W celu przedstawienia pełnego obrazu sytuacji należy przypomnieć, że regularna obsługa połączeń transportu między portami Francji kontynentalnej a portami Korsyki jest zapewniona od 1948 r. w ramach obowiązku użyteczności publicznej. Koncesję na tę obsługę posiadały w latach 1976-2001 SNCM i CMN na mocy umowy ramowej zawartej pierwotnie na okres dwudziestu pięciu lat.

połączenia między portami morskimi sieci kompleksowej lub między portem sieci kompleksowej a portem państwa trzeciego, jeżeli takie połączenia mają strategiczne znaczenie dla Unii;

Zob. np. francuski urząd ds. konkurencji, opinia nr 12-A-05 z dnia 17 lutego 2012 r. w sprawie połączeń między Korsyką a Francją kontynentalną, ust. 125.

Decyzja nr 06-MC-03 z dnia 11 grudnia 2006 r. w sprawie wniosków o zastosowanie środków zabezpieczających w sektorze transportu między Korsyką a kontynentem.

Do celów ust. 1 i 2 państwa trzecie sąsiadujące z państwem członkowskim, w tym z jego regionami najbardziej oddalonymi, obejmują granice między danymi państwami.

Najważniejsze przedsiębiorstwa działające na rynku połączeń między Francją kontynentalną a Korsyką to SNCM, CMN (zob. rozdz. 2.2 i 2.3 poniżej) oraz przedsiębiorstwo Corsica Ferries, która świadczy usługi połączeń z portów w Tulonie i Nicei.

obsługa połączeń między Włochami a Chorwacją na szlakach „Ancona/Spalato” i „Bari/Dubrovnik”, powierzona od 1960 r. podmiotom prywatnym, została przekazana spółce Adriatica na mocy ustawy nr 42 z dnia 27 lutego 1978 r. Z informacji przekazanych przez władze włoskie wynika, że usługi, zawieszone w 1991 r., zostały wznowione w ciągu 1994 r., na wyraźny wniosek władz Republiki Chorwacji.

połączenia między Włochami a Jugosławią (port Bar w Czarnogórze) realizowane z portów włoskich Ancona i Bari istnieją od 1997 r. Połączenie to zostało ustanowione na wniosek wystosowany przez władze Czarnogóry, które pragnęły posiadać stałe połączenie morskie pomiędzy jedynym w kraju portem handlowym a portami południowych i północnych Włoch.

Takie okoliczności wskazują, że w tym okresie (lata 1988–1996) istniał wpływ na wymianę handlową w zakresie usług międzynarodowych transportu między Włochami a niektórymi państwami członkowskimi.

podstawę połączenia między Włochami a Albanią „Trieste/Durazzo” stanowi protokół podpisany dnia 22 października 1983 r. między władzami tych państw w celu rozwoju stosunków gospodarczych między Albanią a państwami Europy zachodniej.

pozostałe dwa połączenia między Włochami a Albanią „Bari/Durazzo” oraz „Ancona/ Durazzo” nie są regulowane żadnymi porozumieniami o charakterze międzynarodowym;

Państwa członkowskie propagują w stosownych przypadkach wykorzystanie EFSI w kontekście strategii makroregionalnych, do celów utworzenia europejskich korytarzy transportowych, w tym wspierania modernizacji urzędów celnych, zapobiegania klęskom żywiołowym, zapewnienia gotowości i reagowania na nie, gospodarki wodnej na poziomie dorzeczy, zielonej infrastruktury, zintegrowanej współpracy między krajami i sektorami, badań i innowacji oraz sieci w zakresie TIK, a także gospodarowania wspólnymi zasobami morskimi w basenach morskich i ochrony morskiej różnorodności biologicznej.

Spółka Corsica Ferries France (CFF) jest obecnie podmiotem dominującym na rynku połączeń między kontynentem a Korsyką, a jej udział w rynku wciąż rośnie.

Caremar obsługuje sieć lokalnych połączeń między, z jednej strony, portami położonymi w części kontynentalnej Zatoki Neapolitańskiej – Neapol, Sorrento i Pozzuoli – oraz Wyspami Partenopejskimi (Kapri, Ischia, Procida), a z drugiej strony, położonymi na kontynencie portami Formia i Anzio (Lacjum) oraz mniejszymi wyspami Ponza i Ventotene.

Protokół zmieniający Umowę o transporcie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony [5], w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii, został podpisany w Brukseli w dniu 31 marca 2009 r.

Umowa o transporcie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony [1] została podpisana w Brukseli w dniu 6 grudnia 2002 r. Została ona następnie zawarta w dniu 31 stycznia 2008 r. zgodnie z decyzją 2008/143/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. [2] i weszła w życie dnia 1 marca 2008 r.

Protokół zmieniający Umowę o transporcie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej, zostaje niniejszym zatwierdzony w imieniu Wspólnoty.