Jednocześnie Komisja wydała informacji żądający pewnych informacji.

Władze niemieckie oraz Deutsche Post wniosły skargę na wydany przez Komisję w dniu 30 października 2008 r. nakaz udzielenia informacji, twierdząc, że w ramach powyższego zażądano nieistotnych informacji, a dostosowanie się do wymagałoby od Deutsche Post niewspółmiernie dużego wysiłku.

W tej samej decyzji Komisja wydała przekazania informacji Portugalię do przedłożenia planu restrukturyzacji do dnia 22 grudnia 2009 r.

Z uwagi na brak odpowiedzi na powyższy teleks, teleksem AGR 30657 z dnia 20 grudnia 2002 r. służby Komisji wysłały do władz włoskich ponaglenie, w którym zwracały się o przedstawienie żądanych informacji w terminie jednego miesiąca, wyjaśniając jednocześnie, iż w przypadku nieotrzymania we wskazanym terminie zadowalającej odpowiedzi na wszystkie postawione kwestie służby Komisji zastrzegają sobie prawo wystąpienia do Komisji o wydanie informacji na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE.

W piśmie z dnia 5 lipca 2007 r. Komisja wezwała władze rumuńskie do rezygnacji ze szczególnych warunków dołączonych do umowy prywatyzacyjnej spółki Automobile Craiova, wskazując jednocześnie, że zaniechanie zawieszenia pomocy niezgodnej z prawem może prowadzić do przez Komisję decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 88 ust. 2 Traktatu WE i zawieszenia na podstawie art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 [3].

Ze względu na brak formalnego zgłoszenia Komisja wydała w dniu 8 września 2003 r. przekazania informacji, przesłany władzom greckim dnia 9 września 2003 r. (C(2003) 3266), w którym zwraca się do władz greckich o przekazanie wszelkich informacji niezbędnych do zbadania przez Komisję zgodności środków związanych z restrukturyzacją i prywatyzacją przewoźnika lotniczego Olympic Airways z art. 87 Traktatu.

Aby wyjaśnić powyższe niejasności, Komisja w dniu 6 marca 2003 r. informacji.

Komisja nie zaakceptowała argumentów przedstawionych przez władze niemieckie, podtrzymując swoją opinię, iż w celu dokonania pełnej oceny wpływu środków pomocy państwa na konkurencję niezbędne jest przeprowadzenie analizy do 2007 r. Po obu monitach – z dnia 12 sierpnia 2008 r. oraz z dnia 22 sierpnia 2008 r. – Komisja wydała w dniu 30 października 2008 r. informacji, w którym władze niemieckie zostały formalnie wezwane do przekazania wszystkich niezbędnych danych księgowych za cały okres 1990–2007.

W związku z tym zawarty w decyzji Komisji z dnia 10 listopada 2009 r. nie mógł zostać wykonany, niezależnie od podejmowanych przez państwo portugalskie wysiłków politycznych mających na celu zapewnienie realizacji zobowiązań BPP wobec Banku Portugalii, państwa i, ostatecznie, Komisji.

Otóż art. 13 rozporządzenia proceduralnego stanowi, że: „badanie pomocy, która mogła zostać przyznana bezprawnie, skutkuje decyzją […]. Jeżeli państwo członkowskie nie zastosuje się do informacji, decyzja zostaje podjęta na podstawie dostępnych informacji”.

KronoGroup nie przedstawiła przekonujących argumentów, które potwierdziłyby, że warunki te zostały spełnione; w każdym razie windykacji pomocy nie byłby w przedmiotowym przypadku odpowiednim środkiem.

W do informacji [14] oraz w decyzji o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej Komisja szeroko rozwinęła zagadnienie wpływu na wymianę handlową.

W dziedzinie o Parlament Europejski i Rada przyjęły już dyrektywę 2009/22/WE w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów [7].

Wreszcie dnia 2 marca 2007 r. w ramach procedury zastosowania środków bezpieczeństwa ΕΡΑ wydało dwa rozporządzenia tymczasowe na wniosek niektórych operatorów alternatywnych, którym ΟΤΕ groziło odcięciem połączenia, powołując się na istnienie rzekomych zaległych płatności na wysokie kwoty za te usługi.

Niniejsze zalecenie nie narusza istniejących sektorowych mechanizmów o przewidzianych w prawie Unii.

„32009 L 0022: dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/22/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie w celu ochrony interesów konsumentów (Dz.U. L 110 z 1.5.2009, s. 30).”.

W załączniku do dyrektywy 98/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie w celu ochrony interesów konsumentów [41], dodaje się punkt w brzmieniu:„13.

Należy zmienić dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/22/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie praktyk w celu ochrony interesów konsumentów [13] (dyrektywa w sprawie nakazów) w celu dodania w załączniku do tej dyrektywy odesłania do niniejszej dyrektywy, tak by zapewnić ochronę zbiorowych interesów konsumentów określonych w niniejszej dyrektywie.

Niniejsza dyrektywa zmienia zatem dyrektywę 84/450/EWG, dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość [4], dyrektywę 98/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie w celu ochrony interesów konsumentów [5] oraz dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość [6].

W Porozumieniu należy uwzględnić dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/22/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie w celu ochrony interesów konsumentów [2].