To właśnie w ten kontekst świadomości ryzyka zagrażającego usługom publicznej SNCB i niedostatecznych środków kontroli, którymi dysponuje państwo w celu ograniczenia tego ryzyka, wpisują się działania komisarza rządu i odpowiedniego ministra przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy.

Według władz belgijskich chodzi tu o oświadczenie, które dotyczy wyłącznie realizacji obowiązku publicznej SNCB i które wyraża ideę, że w kompetencjach władz belgijskich leży uzgodnienie z SNCB celów do realizacji przy wykonywaniu obowiązku użyteczności publicznej za pomocą instrumentu przewidzianego prawem, jakim jest umowa dotycząca zarządzania, ale że realizacja tych celów leży w gestii i kompetencjach zarządu SNCB.

„obecne przepisy prawa przyznające komisarzowi rządowemu prawo odwołania się, a ministrowi prawo anulowania w odniesieniu do decyzji, które mogłyby stanowić zagrożenie dla realizacji usług publicznej [SNCB], nie stanowią wystarczającej gwarancji, że cel ciągłości tych usług jest realizowany”.

Z uwagi na wysokość pomocy (2,5 mln EUR) oraz jej formę (zaliczka gotówkowa z odsetkami), należy stwierdzić, że decyzja nie naruszała realizacji obowiązku publicznej SNCB.

W ten sposób, interwencja komisarza rządowego z dnia 2 marca 2000 r. miała na celu sprawdzenie, czy inwestycja w ABX, gałąź włoską, „… nie narusza realizacji usług publicznej [SNCB] …”.

Odnośnie do obecności komisarza rządowego w zarządzie SNCB Komisja pragnie zauważyć, że rola komisarza została ograniczona (zob. również poświęcony temu raport Trybunału Obrachunkowego [33]: komisarz rządowy mógł interweniować odnośnie do decyzji z dnia 19 lipca 2002 r. jedynie w przypadku, jeśli naruszałaby ona realizację obowiązku publicznej SNCB.

Okoliczność, że rynek kabotażu z wyspami śródziemnomorskimi był do dnia 1 stycznia 1999 r. tymczasowo zwolniony ze stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 z dnia 7 grudnia 1992 r. dotyczącego zasady swobody świadczenia usług w transporcie morskim w obrębie państw członkowskich (kabotaż morski), nie pozwala z góry wykluczyć, że dotowanie obsługi połączeń kabotażowych z wyspami śródziemnomorskimi w ramach przekazania obowiązku publicznej mogło wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi i zakłócić konkurencję.

Element ten ma określony początek i koniec, a każde położenie w sekwencji połączeń usług publicznej może zostać zidentyfikowane za pomocą pojedynczego parametru.

A to dlatego, że: i) RAI (będąc przedsiębiorstwem publicznej) może dokonać przejścia na technologię cyfrową tylko wówczas, gdy udział naziemnej telewizji cyfrowej w rynku osiągnie poziom udziału w rynku telewizji analogowej, oraz ii) RAI zobowiązana była decydować o swoich inwestycjach w sektorze naziemnego nadawania cyfrowego zgodnie z nałożonymi na nią obowiązkami ustawowymi, a nie w zależności od kryteriów rynkowych, ponieważ była zobowiązana przygotować do dnia 1 stycznia 2005 r. dwa multipleksy, obejmujące łącznie co najmniej 70 % ludności, realizując tym samym cel przejścia w krótkim czasie na nadawanie cyfrowe, w czym pomóc miały jej dotacje do dekoderów.

Według punktu 3.4 Białej Księgi „zgodnie z polityką Unii w zakresie zrównoważonego rozwoju należy uwzględniać rolę, jaką usługi publicznej mogą odgrywać w kwestiach ochrony środowiska, a także szczególne cechy usług użyteczności publicznej powiązanych bezpośrednio z aspektami środowiska, jak na przykład sektory wodny i odpadów”. Pokrywa się to z orzeczeniem Trybunału, który orzekł, że „zarządzanie określonymi odpadami może stanowić usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym w szczególności, gdy usługa ta ma na celu rozwiązanie problemu związanego z ochroną środowiska”.

Państwa członkowskie mogą wymagać, aby przedsiębiorstwa, o których mowa w ust. 3, w odpowiednich przypadkach nieodpłatnie rozpowszechniały informacje publicznej wśród aktualnych i nowych abonentów za pomocą tych samych środków, jakie zwykle wykorzystują one w komunikacji z abonentami.

Jeśli chodzi o połączenia nieobjęte przekazaniem obowiązku publicznej, CFF sugeruje wycofanie przez SNCM jednego statku sezonowego.

Jeśli chodzi o przekazanie obowiązku publicznej, CFF uważa, że SNCM powinna zmniejszyć swoją ofertę połączeń gwarantowanych w ramach przekazania obowiązku użyteczności publicznej, by zapobiec nadużyciu jej pozycji dominującej na tym rynku, unikać nowych inwestycji i wprowadzić plan socjalny ograniczony do 120 sezonowych miejsc pracy bez konieczności likwidacji bardziej kosztownych umów na czas nieokreślony.

1 W sektorze publicznej jednostka może otrzymywać od swoich klientów składniki rzeczowych aktywów trwałych, które muszą być zastosowane do przyłączenia tych klientów do infrastruktury i zapewnienia im stałego dostępu do dostaw towarów takich jak energia elektryczna, gaz lub woda.

Ustawa o energii elektrycznej III zlikwidowała segment publicznej, niemniej jednak w odniesieniu do odbiorców z gospodarstw domowych i niektórych odbiorców handlowych utrzymała – na co zezwala druga dyrektywa w sprawie energii elektrycznej [15] – obowiązek świadczenia usługi powszechnej.

Po pierwsze, orzeczenie Altmark przewiduje wymóg, aby przedsiębiorstwo będące beneficjentem było faktycznie zobowiązane do wypełniania obowiązków publicznej i, aby obowiązki te zostały jasno zdefiniowane.

konieczność wypełniania obowiązków publicznej i zapewnienia bezpieczeństwa dostaw;

partnerom społecznym i gospodarczym, służbom socjalnym (w szczególności publicznym, prywatnym lub służbom publicznej) i wszelkim zainteresowanym instytucjom — systemu skoordynowanych środków dotyczących mobilności;

Przyspieszenie zbliżenia prawodawstwa w dziedzinie zamówień publicznych do dorobku wspólnotowego, w szczególności w zakresie koncesji w sektorze usług publicznej i procedur oceny.

OTC uznał, że przedsiębiorstwo Corsica Ferries nie było w stanie określić w sposób zdecydowany i ostateczny daty, od kiedy byłoby w stanie wykonywać umowę o przekazaniu obowiązku publicznej i że nie spełniało kryterium maksymalnego wieku statków określonego w specyfikacji przetargowej.