W takich przypadkach jednostka, kierując się własnym osądem opartym na , dokonuje oszacowania kwoty strat z tytułu utraty wartości.

W świetle Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 3000 EUR na beneficjenta w dowolnie określonym okresie trzech lat – w sytuacji gdy całkowita kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom nie przekracza pułapu, który ma być ustalony przez Komisję na poziomie ok. 0,3 % rocznej produkcji rolnej lub produkcji rybołówstwa – nie wpływa na handel między Państwami Członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie zagraża zakłóceniem konkurencji i dlatego nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu.

W świetle Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 200000 EUR w okresie trzech kolejnych lat nie wpływa na handel między państwami członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie grozi zakłóceniem konkurencji, a zatem nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu.

Komisja skorzystała ze swoich kompetencji przyjmując rozporządzenie Komisji (WE) nr 823/2000 z dnia 19 kwietnia 2000 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do określonych grup porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych między towarzystwami żeglugi liniowej (konsorcja) [3], które traci moc w dniu 25 kwietnia 2010 r. Na podstawie dotychczasowych Komisji można stwierdzić, że nadal zachodzą przesłanki uzasadniające wyłączenie grupowe dla konsorcjów przedsiębiorstw żeglugi liniowej.

W celu uwzględnienia rozwoju sytuacji na poziomie międzynarodowym, w szczególności w Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), lub w celu poprawy skuteczności niniejszego rozporządzenia w świetle zdobytego , Komisja może zmieniać odniesienia do Konwencji AFS, świadectwa AFS, deklaracji AFS i deklaracji zgodności AFS i załączniki do niniejszego rozporządzenia, włącznie z odpowiednimi wytycznymi IMO w stosunku do art. 11 Konwencji AFS.

W świetle nabytych Komisja uznaje, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy w sektorze rolnictwa nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi.

Wyłączenia w sektorze kultury i zachowania dziedzictwa kulturowego mogą być określane na podstawie Komisji, jak przewidują wytyczne np. dla utworów kinematograficznych lub audiowizualnych, lub opracowywane dla poszczególnych przypadków.

W świetle Komisji progi intensywności pomocy lub kwot pomocy należy ustalić na poziomie, który wprowadza odpowiednią równowagę między zminimalizowaniem zakłóceń konkurencji w sektorze objętym pomocą a celem, jakim jest naprawienie nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku lub kwestia spójności.

Rozporządzenie (WE) nr 823/2000 wygaśnie w dniu 25 kwietnia 2005 r. Z Komisji w stosowaniu tego rozporządzenia wynika, że przyznawanie wyłączenia grupowego konsorcjom jest nadal uzasadnione.

Biorąc pod uwagę duże Komisji w stosowaniu wspomnianych artykułów w odniesieniu do MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa, z punktu widzenia zapewnienia skutecznego nadzoru i uproszczenia administracji, ale bez osłabiania monitorowania przez Komisję, właściwe jest, aby Komisja wykorzystała swoje uprawnienia powierzone jej na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 również w odniesieniu do MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa w zakresie, w jakim art. 89 Traktatu uznaje się za mający zastosowanie do takich produktów.

Z Komisji w stosowaniu zasad pomocy państwa na rzecz przedsiębiorstw wykonujących usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 106 ust. 2 Traktatu wynika, że pułap, poniżej którego korzyści przypadające w udziale takim przedsiębiorstwom można uznać za niemające wpływu na handel między państwami członkowskimi ani za zakłócające lub grożące zakłóceniem konkurencji, może różnić się w niektórych przypadkach od ogólnego pułapu de minimis określonego w rozporządzeniu (WE) nr 1998/2006.

W świetle znacznego Komisji w stosowaniu wyżej wymienionych artykułów do małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją produktów rolnych właściwym jest, w celu zapewnienia skutecznego nadzoru oraz uproszczenia procedur administracyjnych, bez osłabiania przy tym monitorowania ze strony Komisji, aby Komisja skorzystała również z uprawnień przyznanych jej na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją produktów rolnych, o ile art. 89 Traktatu uznano za mający zastosowanie do takich produktów.

W świetle znacznego Komisji w stosowaniu wyżej wymienionych artykułów do małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa, właściwym jest, w celu zapewnienia skutecznego nadzoru oraz uproszczenia procedur administracyjnych, nie osłabiając przy tym monitoringu ze strony Komisji, aby Komisja skorzystała z uprawnień przyznanych jej na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 również w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa, o ile art. 89 Traktatu uznano za mający zastosowanie do takich produktów.

W świetle dużego Komisji w zakresie stosowania przepisów art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej oraz w świetle wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej wydanych przez Komisję na podstawie przytoczonych przepisów właściwe jest, aby dla zapewnienia skutecznego nadzoru oraz uproszczenia procedur administracyjnych bez osłabienia procesu monitorowania ze strony Komisji, Komisja wykorzystała uprawnienia przyznane jej rozporządzeniem (WE) nr 994/98.

W związku z tym konieczne jest przedłużenie o dwa lata terminu złożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania na temat Komisji w zakresie wprowadzania w życie i stosowania dyrektywy 2000/14/WE, o którym mowa w art. 20 ust. 1 tej dyrektywy.

Ze względu na długotrwałe Komisji w zakresie zarządzania programem i projektami LIFE oraz ze względu na pozytywne doświadczenie beneficjentów programu LIFE związane z zewnętrznymi zespołami monitorującymi, za zarządzanie programem LIFE powinna nadal być odpowiedzialna Komisja.

Niemniej jednak uwzględniając Komisji w tym zakresie, w czasie stosowania systemu zwolnień uważa się za konieczne wprowadzenie pewnych zmian, które ułatwią jego funkcjonowanie.

W dążeniu do realizacji tych celów należy uwzględnić Komisji w tej dziedzinie oraz wyniki konsultacji prowadzących do przyjęcia niniejszego rozporządzenia.

W świetle Komisji w tej dziedzinie, w szczególności dotyczącego częstotliwości, z jaką należy poddawać przeglądowi politykę pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

Uwzględniając Komisji w tej dziedzinie, a w szczególności częstotliwość, z jaką należy na ogół dokonywać przeglądu polityki w zakresie pomocy państwa, należy ograniczyć okres stosowania niniejszego rozporządzenia.