BAV studiem produkcyjnym dla BFH.

W ten sposób BAV nie odniesie korzyści w postaci zawyżonego wynagrodzenia za administrację, które byłoby równoznaczne z udzieleniem pomocy.

Nie pobierano wyższych kosztów pośrednich , jak bezpieczeństwo i koszty ogólne (marketing, pozyskiwanie klientów itp.).

Sprawa 76/78 Steinike & Weinlig przeciwko Niemcom, Rec. [1977] 595, pkt 21: „Zakaz ujęty w art. 92 ust. 1 obejmuje wszelką pomoc przyznaną przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych, przy czym nie jest konieczne dokonywanie rozróżniania, czy pomoc przyznawana jest bezpośrednio przez państwo czy przez podmioty publiczne lub prywatne utworzone lub wyznaczone przez państwo w celu daną pomocą. Stosując art. 92, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na skutki pomocy dla faworyzowanych przedsiębiorstw lub producentów, a nie na status instytucji, którym powierzono dystrybucję pomocy i nią”.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pomoc może zostać przyznana bezpośrednio przez państwo lub organy publiczne bądź prywatne, ustanowione albo wyznaczone przez państwo w celu pomocą [33]. Wnioskujące instytucje finansowe otrzymują obligacje HFF w zamian za kredyty hipoteczne.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie dokonuje się rozróżnienia między przypadkami, w których pomoc jest przyznawana bezpośrednio przez państwo, a przypadkami, w których jest ona przyznawana przez organy publiczne lub prywatne, ustanowione lub wyznaczone przez państwo w celu pomocą [17].

Nieistotne jest w tym przypadku, czy pomoc jest przyznawana bezpośrednio przez państwo lub organy publiczne lub prywatne utworzone lub wskazane przez państwo w celu pomocą [6].

Wyznaczenie podmiotu prywatnego do poboru opłaty i nią: W ustawie przewiduje się, że opłata ma być pobierana nie przez państwo, ale przez jednostkę prawną posiadającą koncesję na działalność w charakterze centrum rozliczeniowego.

W odniesieniu do argumentu Austrii, że E-Control nie dysponuje żadną swobodą uznania w zakresie zwalniania zakładów energochłonnych z obowiązku zakupu, Komisja podkreśla, że – zgodnie z wyjaśnieniami rzecznika generalnego Mengozziego w pkt 109 jego opinii w sprawie Essent – fakt, iż podmiot wyznaczony do poboru opłaty i nią nie dysponuje żadną swobodą uznania, nie ma znaczenia dla kwestii, czy dane środki są zasobami państwowymi.

Komisja konkluduje, że państwo powierzyło centrum OeMAG świadczenie usługi gospodarczej leżącej w powszechnym interesie, mianowicie pobór opłaty i nią.

W odniesieniu do restrukturyzacji należności publicznoprawnych zgodnie z tzw. „procedurą na podstawie rozdziału 5a” na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy, z późniejszymi zmianami [7], (środki 10–16 w części B załącznika II do decyzji), Komisja stwierdziła, że prawnie wiążącą decyzją w sprawie przyznania pomocy byłaby tzw. decyzja o restrukturyzacji wydana przez Prezesa ARP – agencji rządowej odpowiedzialnej za realizacją procedury na podstawie rozdziału 5a.

W odniesieniu do restrukturyzacji należności publicznoprawnych podjętej zgodnie z tzw. „procedurą na podstawie rozdziału 5a” na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o pomocy państwa dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy, ze zmianami [12], Komisja stwierdziła, że prawnie wiążącą decyzją w sprawie takiej restrukturyzacji należności jest tzw. „decyzja o restrukturyzacji” wydawana przez Prezesa ARP – rządowej agencji odpowiedzialnej za realizacją procedury na podstawie rozdziału 5a.

Różne sposoby przeprowadzania badania.

sprawozdaniami z kontroli i innymi dokumentami dotyczącymi kontroli przewidzianych i przeprowadzanych na mocy niniejszego rozporządzenia;

Odpowiedzialny za referendum na Krymie.

Odpowiedzialny za referendum na Krymie.

Błędne w Załączniku do decyzji 2005/430/WE, Euratom numeru porządkowego niższego niż 09.5100 w odniesieniu do produktów objętych kodami 1701 i 1702 powoduje, że Komisja nie jest w stanie odnośnym kontyngentem taryfowym zgodnie z art. 308a, 308b i 308c rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny [2].

Ponieważ środki te były wdrażane przy użyciu tego samego systemu informatycznego co plan działania, zdolność wdrażania planu działania uległa dalszemu ograniczeniu.

Skuteczne zastosowanie niniejszego rozporządzenia wymaga wprowadzenia wymogu wspólnotowego zezwolenia na przywóz przeznaczonych do swobodnego obrotu na obszarze Wspólnoty danych wyrobów równocześnie z systemem udzielaniem tego typu wspólnotowych zezwoleń na przywóz.

Skuteczne stosowanie Umowy wymaga wprowadzenia wymogu posiadania wspólnotowego pozwolenia na przywóz, dopuszczającego omawiane wyroby do swobodnego obrotu na terenie Wspólnoty, wraz z systemem udzielania tego typu wspólnotowych pozwoleń na przywóz.