Nie stosuje się ulg z tytułu kosztów zawodowych lub osobistych, jak też dodatku rodzinnego i pomocy socjalnej przewidzianych w art. 3 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiające warunki i procedurę stosowania podatku na rzecz Wspólnot Europejskich.

Należy ponadto zapewnić większą przewidywalność systemu oraz rozszerzyć jego zakres przez włączenie kolejnych sektorów i gazów, aby wzmocnić sygnał cenowy CO2 konieczny do przyspieszenia niezbędnych inwestycji oraz przez oferowanie nowych możliwości , co doprowadzi do obniżenia całkowitych kosztów ograniczenia emisji i zwiększenia skuteczności systemu.

Dany operator nie powinien eksploatować obiektu energetycznego spalania przez więcej niż 24 godziny od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia , zaś łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń nie może przekroczyć 120 godzin w okresie 12 miesięcy, tak, aby ograniczyć negatywne skutki zanieczyszczenia dla środowiska.

„warunki ” oznaczają warunki, w których instalacja jest eksploatowana w taki sposób, że lotne związki organiczne uwolnione z tej czynności są gromadzone i zrzucane w sposób kontrolowany, poprzez komin lub poprzez urządzenia , i dlatego nie są całkowicie ulotne;

Monitorowanie emisji lotnych związków organicznych przy wylocie urządzenia do emisji oraz rejestrowanie produkcji.

warunki procesu odbiegające od warunków normalnego działania, wskazanie potencjalnej częstotliwości i czasu trwania takich warunków, wskazanie poziomu emisji N2O w takich warunkach (jak np. awaria sprzętu do emisji);

informacja o warunkach procesu odbiegających od warunków normalnego działania, wskazanie potencjalnej częstotliwości występowania i czasu trwania takich warunków, a także wskazanie wielkości emisji N2O w warunkach odbiegających od normalnego działania, takich jak awaria urządzeń do emisji;

Stosowane techniki muszą być zdolne do pomiaru stężenia N2O we wszystkich źródłach emisji w warunkach obniżonych i nieobniżonych emisji (np. jeżeli sprzęt do przestanie działać i stężenie wzrośnie).

Przewody, do których podłączone są urządzenia i które w końcowym punkcie zrzutu emitują więcej niż przeciętnie 10 kg/godz. całkowitego węgla organicznego, są monitorowane w sposób ciągły w celu weryfikacji zgodności.

Pomiary nie są wymagane w przypadku gdy urządzenia typu „końca rury” nie musi spełniać wymogów niniejszej dyrektywy.

środki zapewniające uruchomienie wszystkich urządzeń tak szybko, jak jest to możliwe pod względem technicznym.

„gazy odlotowe” oznaczają końcowy zrzut gazów zawierających lotne związki organiczne lub inne substancje zanieczyszczające, z komina lub urządzeń do powietrza;

Godzinowe stężenia N2O [mg/Nm3] w przepływie gazów odlotowych z każdego źródła emisji określa się poprzez ciągły pomiar w reprezentatywnym punkcie umieszczonym za sprzętem do NOx/N2O (jeżeli jest on stosowany).

Prowadzący instalację wyznacza godzinowe stężenia N2O [mg/Nm3] w przepływie spalin z każdego źródła emisji, stosując metodykę opartą na pomiarach w reprezentatywnym punkcie umieszczonym za urządzeniami do obniżania NOx/N2O, jeżeli są stosowane.

Operator powiadamia właściwy organ w ciągu 48 godzin od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia .

Niesprawność lub awaria urządzeń

Państwa członkowskie zapewniają określenie w pozwoleniach procedur postępowania w przypadku niesprawności lub awarii urządzeń .

W odniesieniu do każdego rodzaju działań prowadzącego do emisji N2O każdy prowadzący instalację uwzględnia wszystkie źródła emitujące N2O z procesów produkcyjnych, w tym przypadki, w których emisje N2O z produkcji są kierowane poprzez urządzenia do emisji.

Dla każdej kategorii działalności prowadzącej do emisji N2O zakres niniejszego załącznika obejmuje wszystkie źródła emitujące N2O w procesach produkcyjnych, w tym przypadki, gdzie emisje N2O z produkcji są kierowane przez sprzęt emisji.

W podpisanym w Genewie protokole dotyczącym kontroli emisji lotnych związków organicznych (LZO) lub ich przepływów o charakterze transgranicznym określono cele w zakresie zmniejszenia emisji lotnych związków organicznych, a w podpisanym w Goteborgu protokole dotyczącym przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej [4] określono poziomy emisji dla czterech substancji zanieczyszczających: dwutlenku siarki, tlenków azotu, LZO i amoniaku oraz wprowadzono wymóg stosowania najlepszych dostępnych technik w celu utrzymania emisji na niskim poziomie.