Osiągnięcie jednolitej polityki wymaga zdefiniowania instrumentów i procedur, które mają być stosowane przez Eurosystem składający się z krajowych banków centralnych (KBC) państw członkowskich, które przyjęły euro (zwanych dalej „uczestniczącymi państwami członkowskimi”) oraz Europejskiego Banku Centralnego (EBC), tak aby możliwe było prowadzenie polityki pieniężnej w jednolity sposób w całej strefie euro.

Osiągnięcie jednolitej polityki wymaga zdefiniowania instrumentów i procedur, które mają być stosowane przez Eurosystem składający się z krajowych banków centralnych (KBC) państw członkowskich, które przyjęły euro (zwanych dalej „uczestniczącymi państwami członkowskimi”) oraz Europejskiego Banku Centralnego (EBC), tak, aby możliwa była realizacja polityki pieniężnej w jednolity sposób we wszystkich uczestniczących państwach członkowskich.

Osiągnięcie jednolitej polityki wymaga zdefiniowania instrumentów i procedur, które mają być stosowane przez Eurosystem, składający się z krajowych banków centralnych (KBC) Państw Członkowskich, które przyjęły euro (zwanych dalej uczestniczącymi Państwami Członkowskimi) oraz Europejskiego Banku Centralnego (EBC), a to w celu prowadzenia wskazanej polityki w jednolity sposób we wszystkich uczestniczących Państwach Członkowskich.

Realizacja jednolitej polityki wymaga ukształtowania mechanizmów płatności w taki sposób, aby możliwe było za ich pośrednictwem terminowe i bezpieczne dokonywanie operacji polityki pieniężnej pomiędzy krajowymi bankami centralnymi a instytucjami kredytowymi, jak również aby mechanizmy te były czynnikiem wzmacniającym jednolitość rynku pieniężnego w strefie euro.

W ten sposób oblicza się pożądane przepływy dzierżawcy na koniec roku.

Pożądane przepływy dzierżawcy odlicza się od podzielnego salda, po czym pozostają końcowe przepływy pieniężne dla każdego roku, gdyż takie przepływy pieniężne wynikają z transakcji, jakie miały miejsce przez cały rok.

Powstaje w ten sposób podzielne saldo przedstawiające całość czynszu za dzierżawę oraz pożądanych przepływów dzierżawcy.

Kolejnym krokiem jest oszacowanie pożądanych przepływów dzierżawcy.

W jaki sposób jednostka powinna ujmować środki przekazane jej przez klienta?

KIMSF 18 jest interpretacją, która zawiera wyjaśnienia i wytyczne dotyczące ujmowania przekazanych przez klientów składników rzeczowych aktywów trwałych, a także ujmowania środków przekazanych przez klientów w celu nabycia lub budowy składnika rzeczowych aktywów trwałych.

W przypadku pozycji ryzyka stopy procentowej z tytułu depozytów środków przekazanych kontrahentowi jako zabezpieczenie, gdy kontrahent taki nie zalega ze spłatą zobowiązań obarczonych niskim ryzykiem szczególnym oraz wynikających z bazowych instrumentów dłużnych – które zgodnie z tabelą 1 w załączniku I do dyrektywy 2006/49/WE podlegają obciążeniu kapitałowemu wyższemu niż 1,60 % – na każdego emitenta przypada jeden hedging set.

depozytów przekazanych kontrahentowi jako zabezpieczenie, gdy kontrahent taki nie zalega ze spłatą zobowiązań o niskim ryzyku szczególnym;

Nie można jednak stwierdzić, że sytuacja przemysłu unijnego jest bezpieczna Chociaż wydaje się, że niektóre wskaźniki szkody dotyczące wyników finansowych producentów unijnych – w szczególności rentowność, zwrot z inwestycji i przepływy środków – ukazują stosunkowo stabilną sytuację, pozostałe wskaźniki szkody – w szczególności wielkości sprzedaży i udział w rynku, produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych, a także inwestycje – jasno wskazują, że na koniec ODP przemysł unijny znajdował się nadal w stosunkowo trudnej sytuacji.

Ta sytuacja, jak również niewystarczające prognozowane przepływy , wyjaśnia te poważne problemy strukturalne.

Władze francuskie uznają w prawdzie, że spółki zajmujące się faktoringiem mogą zapewnić trzy usługi – zaliczkowania środków , odzyskiwania należności i gwarantowania wierzytelności – ale uściślają, że mogą one oferować te usługi łącznie lub oddzielnie.

Wynika stąd, że w praktyce zobowiązania publicznoprawne narosłe od 2004 r. były odraczane na czas nieograniczony lub nieokreślony, regulowano je tylko sporadycznie, zależnie od wysokości przepływów stoczni, a ich całkowite uregulowanie jest obecnie możliwe tylko dzięki dodatkowej pomocy państwa.

Zważywszy na brak pewności co do samej prywatyzacji oraz jej daty, zamiar stoczni oznacza, że zobowiązania publiczne były faktycznie odraczane na czas nieograniczony lub nieokreślony oraz że były regulowane tylko sporadycznie, gdy pozwalał na to przepływ środków stoczni.

Pozostała część programu inwestycji w tym okresie powinna zostać sfinansowana z przepływów stoczni.

Raport podkreśla również, iż prognozowanie finansowe FT, pozwala państwu spodziewać się nader zadowalającej rentowności: zgodnie z metodologią DCF – zdyskontowanego przepływu środków – rekapitalizacja oznacza roczną rentowność na poziomie 25 %, podczas gdy średnia rentowność na rynku telekomunikacyjnym wynosi 9,9 %.

Przemysł UE niezmiennie kontroluje ponad 70 % unijnego rynku i cen, a rentowność, zwrot z inwestycji i wartość przepływów wyraźnie rosną.