W kwestii dotyczącej argumentu IBIDEN HU i władz węgierskich, które powołują się na istnienie producentów obu elementów – DOC i DPF, co zaciera różnice między producentami DOC i DPF, Komisja uważa, iż jest, czy ten sam producent ma możliwość wytwarzania obu elementów czy nie.

Warunek określony w ust. 1 tiret drugie uznaje się za niespełniony w przypadku stwierdzenia, że faktura w ramach zobowiązania jest niezgodna z przepisami załącznika lub nie jest autentyczna, lub w przypadku gdy Komisja wycofa przyjęcie zobowiązania zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 lub art. 13 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, na mocy rozporządzenia lub decyzji, które odnoszą się do konkretnej(-ych) transakcji i uznają stosowną(-e) fakturę(-y) w ramach zobowiązań za (-e).

Drugi warunek określony w ust. 1 uznaje się za niespełniony w przypadku stwierdzenia, że faktura w ramach zobowiązania jest niezgodna z postanowieniami załącznika lub nie jest autentyczna, albo w przypadku, gdy Komisja cofnęła przyjęcie zobowiązania zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 384/96 drogą rozporządzenia lub decyzji dotyczącej konkretnej transakcji i uznała stosowną(-e) fakturę(-y) w ramach zobowiązań za (-e).

Warunek określony w ust. 1 tiret drugie uznaje się za niespełniony w przypadku stwierdzenia, że faktura w ramach zobowiązania jest niezgodna z przepisami załącznika lub nie jest autentyczna, lub w przypadku gdy Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 lub art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego na mocy rozporządzenia lub decyzji, które odnoszą się do konkretnej(-ych) transakcji i uznają stosowną(-e) fakturę(-y) w ramach zobowiązań za (-e).

Warunek określony w ust. 1 tiret drugie uznaje się za niespełniony w przypadku stwierdzenia, że faktura w ramach zobowiązania jest niezgodna z przepisami załącznika lub nie jest autentyczna, lub w przypadku gdy Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 lub art. 13 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego na mocy rozporządzenia lub decyzji, które odnoszą się do konkretnej(-ych) transakcji i uznają stosowną(-e) fakturę(-y) w ramach zobowiązań za (-e).

Warunek ten również uznaje się za niespełniony w przypadku stwierdzenia, że faktura w ramach zobowiązania nie jest autentyczna oraz gdy Komisja wycofa przyjęcie zobowiązania zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w drodze rozporządzenia lub decyzji dotyczącej konkretnej transakcji i uzna stosowną(-e) fakturę(-y) w ramach zobowiązań za (-e).

W razie pojawienia się kwestii, czy umowa dotycząca jurysdykcji przyznająca jurysdykcję sądowi lub sądom państwa członkowskiego, jest materialnie , kwestia ta powinna zostać rozstrzygnięta zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym znajduje się sąd lub sądy wskazane w umowie, włączając w to normy kolizyjne tego państwa członkowskiego.

Wysunięto argument, że wznowienie dochodzenia, gdy rozporządzenie pierwotne zostało zaskarżone, a zgodnie z opinią zainteresowanych stron jego przepisy zostaną prawdopodobnie uznane za , stanowi naruszenie zasad proporcjonalności i dobrej administracji w świetle art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ zbędnie obciążają strony zainteresowane, które muszą przeznaczyć znaczące zasoby finansowe i osobowe na wznowioną procedurę.

W przypadku wystąpienia nienormalnych rozbieżności pomiędzy zmierzonymi wartościami, pomiar uważa się za (patrz pkt 2.3.2. niniejszego załącznika).

Z drugiej strony, jeżeli sąd państwa członkowskiego ustalił – sprawując jurysdykcję na mocy niniejszego rozporządzenia lub prawa krajowego – że umowa o arbitraż jest , bezskuteczna lub niewykonalna, nie powinno to uniemożliwiać uznania orzeczenia tego sądu w sprawie głównej lub, w zależności od sytuacji, wykonania tego orzeczenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Orzeczenie sądu państwa członkowskiego co do tego, czy umowa o arbitraż jest , bezskuteczna lub niewykonalna, nie powinno podlegać przepisom niniejszego rozporządzenia dotyczącym uznawania i wykonywania, bez względu na to, czy sąd orzekł o tym jako o sprawie głównej, czy też jako o kwestii wstępnej.

Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien uniemożliwiać sądom państwa członkowskiego, zgodnie z ich prawem krajowym, skierowania stron do sądu polubownego ani zawieszenia postępowania lub odrzucenia wniosku o wszczęcie postępowania, ani też zbadania, czy umowa o arbitraż jest , bezskuteczna lub niewykonalna, gdy zostanie wniesiona do nich sprawa, co do której strony zawarły umowę o arbitraż.

wyrok uznający łączenie za zostaje opublikowany w sposób określony w ustawodawstwie każdego z państw członkowskich zgodnie z art. 3 dyrektywy 2009/101/WE;

W każdym z co najmniej trzech uczestniczących laboratoriów co najmniej 85 % sekwencji serii powinno być kompletnych (dla 20 chemikaliów: tj. dopuszczalne są 3 sekwencje serii w jednym laboratorium).

Co najmniej 90 % wszystkich możliwych sekwencji serii z co najmniej trzech laboratoriów musi być kompletnych (w odniesieniu do 20 chemikaliów badanych w 3 laboratoriach oznacza to, że dopuszczalnych jest ogółem 6 sekwencji serii).;

Jeżeli wyniki analizy laboratoryjnej dowodzą, że gwarancje podane w oświadczeniu są nieprawdziwe, oświadczenie jest uznawane za , a przesyłka paszy i żywności za niezgodną z wymogami niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli wyniki analizy laboratoryjnej dowodzą, że gwarancje podane w oświadczeniu są nieprawdziwe, oświadczenie jest uznawane za , a przesyłka paszy i żywności za niezgodną z przepisami niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli wyniki analizy laboratoryjnej dowodzą, że gwarancje podane w oświadczeniu są nieprawdziwe, oświadczenie jest uznawane za , a przesyłka paszy i żywności za niezgodną z przepisami niniejszego rozporządzenia.

6 marca 2003 r. Sąd Pierwszej Instancji wydał wyrok, na mocy którego kwestionowana decyzja Komisji została uznana za , a Komisję obciążono kosztami strony skarżącej oraz jej własnymi, Niemcy kosztami własnymi oraz BdB kosztami własnymi.

Jeżeli marynarz zmienia zdanie lub nie stawia się w dniu i o godzinie wyznaczonej do zaokrętowania, jego umowę o pracę uznaje się za , a właściciel statku jest automatycznie zwolniony z obowiązku zaokrętowania marynarza.