Niniejsze przepisy nie wpływają na ustawodawstwa państw członkowskich dotyczące łączenia orzeczonej w następstwie jakiejkolwiek kontroli innej niż sądowa lub administracyjna kontrola prewencyjna legalności.

na mocy art. 52, jeżeli podstawy znajdą zastosowanie w wyniku samego faktu przystąpienia nowego państwa członkowskiego;

Ponadto zgodnie z orzecznictwem Sądu, w celu dostosowania się do wyroku stwierdzającego środka i pełnego jego wykonania, instytucja, która podjęła ten środek, powinna wznowić procedurę od etapu, na którym pojawiła się niezgodność z prawem i zastąpić wspomniany środek [5].

Poza podstawami unieważnienia przewidzianymi w art. 52 i 53 stwierdza się wspólnotowego znaku wspólnego zarejestrowanego z naruszeniem przepisów art. 68 na podstawie wniosku do Urzędu lub na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, chyba że właściciel znaku spełni, przez zmianę regulaminu używania, wymogi tych przepisów.

Jeżeli Urząd lub sąd rozpatrujący sprawę wspólnotowego znaku towarowego odrzucił zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego lub stwierdził wspólnotowego znaku towarowego na bezwzględnych podstawach mających zastosowanie w całej Wspólnocie lub z powodu wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego lub innego wspólnotowego prawa własności przemysłowej, zmiana jest wykluczona na mocy art. 108 ust. 2 rozporządzenia dla wszystkich Państw Członkowskich.”.

Nie można stwierdzić wspólnotowego znaku towarowego, w przypadku gdy właściciel prawa określonego w ust. 1 lub 2 wyraźnie zezwolił na rejestrację wspólnotowego znaku towarowego przed wniesieniem wniosku o stwierdzenie nieważności lub roszczenia wzajemnego.

wspólnotowego znaku towarowego stwierdza się również na podstawie wniosku złożonego do Urzędu lub na podstawie powództwa wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, w przypadku gdy używanie tego znaku towarowego może zostać zabronione z uwagi na inne, wcześniej nabyte prawo na mocy ustawodawstwa wspólnotowego lub prawa krajowego, które zapewniają taką ochronę, w szczególności:

wspólnotowego znaku towarowego stwierdza się na podstawie wniosku do Urzędu lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia:

Jeżeli Urząd lub sąd rozpatrujący sprawę wspólnotowego znaku towarowego odrzucił zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego lub stwierdził wspólnotowego znaku towarowego, a bezwzględną podstawą odrzucenia był język jednego z Państw Członkowskich, zmiana jest wykluczona na mocy art. 108 ust. 2 rozporządzenia dla Państw Członkowskich, w którym język ten jest jednym z języków urzędowych.

W przypadku gdy właściciel jednego z praw określonych w ust. 1 lub 2 uprzednio wnioskował o stwierdzenie wspólnotowego znaku towarowego lub wniósł roszczenie wzajemne w postępowaniu w sprawie naruszenia, nie może on składać nowego wniosku o stwierdzenie nieważności lub wnosić roszczenia wzajemnego na podstawie innych wymienionych praw, na które mógłby się powołać dla poparcia swojego pierwszego wniosku lub roszczenia wzajemnego.

Do skargi o stwierdzenie powinna być załączona kopia zaskarżonego aktu, oznaczonego jako taki.

Do skargi o stwierdzenie powinna być załączona kopia zaskarżonego aktu, jako taki oznaczonego.

Sąd krajowy, do którego na podstawie art. 88 ust. 3 WE wniesiono powództwo zmierzające do nakazania zwrotu bezprawnie przyznanej pomocy państwa, nie może, jeśli stwierdzona została poprzedniej pozytywnej decyzji Komisji w tej sprawie, zawiesić postępowania w tej sprawie do czasu, gdy Komisja zajmie stanowisko w drodze wydania kolejnej decyzji w przedmiocie zgodności tej pomocy ze wspólnym rynkiem.

W następstwie wszczęcia przez Komisję procedury i zgodnie z klauzulami o ujętymi w porozumieniu zawartym, z jednej strony, przez SNCF i Geodis, a z drugiej strony przez COGIP — w przypadku wszczęcia przez Komisję procedury lub w przypadku odwołania do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich [25], SNCF miała przejąć 15 % akcji Sernam nabytych odpowiednio przez Geodis i COGIP.

W decyzji o wszczęciu procedury Komisja uznała te klauzule o za niezgodne z prawem wspólnotowym.

Dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie T-257/07 przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich Francja wniosła skargę przeciwko Komisji Europejskiej o stwierdzenie niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 727/2007, w szczególności dotyczących środków mających zastosowanie do stad dotkniętych TSE, lub alternatywnie o całkowite stwierdzenie nieważności tego rozporządzenia.

W dniu 17 lipca 2007 r., w sprawie T-257/07, Francja wniosła skargę przeciwko Komisji Europejskiej do Sądu, zwracając się o stwierdzenie częściowej niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 999/2001, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 727/2007, w szczególności pkt 2.3 lit. d) w rozdziale A załącznika VII do tego rozporządzenia.

W związku z powyższym Sąd stwierdził art. 1 i 2 zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim stanowią one o nałożeniu ostatecznego cła antydumpingowego i ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz desek do prasowania produkowanych przez przedsiębiorstwo Harmonic.

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie C-40/10 Trybunał Sprawiedliwości stwierdził art. 2 i art. 4–18 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r., które ustaliło indeksację za rok 2009 na poziomie + 1,85 %.

Spółka SIC twierdzi, że w związku ze stwierdzeniem art. 1 i częściowo art. 2 decyzji 2005/406/WE przez Sąd w wyroku w sprawie T-442/03, Komisja musi uwzględnić w niniejszej decyzji również sprawozdanie portugalskiego Trybunału Obrachunkowego (Tribunal de Contas, zwanego dalej „Trybunałem Obrachunkowym”) z czerwca 2002 r. (nr 8/2002), którego obiektywnym celem – według spółki SIC – było dokonanie analizy zarządzania spółką RTP i nadawania telewizji publicznej pod kątem wydajności, efektywności i gospodarności oraz które obejmowało lata 1997–2000.