Po uwzględnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 lutego 2008 r., jak również wyżej wymienionego wyroku z dnia 15 kwietnia 2008 r. Conseil d’État w wyroku z dnia 19 grudnia 2008 r. stwierdziła art. 2, 3 i 4 wyżej wymienionego wyroku z dnia 5 października 2004 r. Cour administrative d’appel de Paris i orzekła, co następuje.

W związku z tym stwierdzono art. 1 rozporządzenia (WE) nr 954/2006 w zakresie, w jakim cło antydumpingowe nałożone na wywóz do Unii Europejskiej towarów wyprodukowanych i wywożonych przez grupę Interpipe przekraczało cło, które byłoby stosowane, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadku sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2009 r. [7] Sąd Pierwszej Instancji stwierdził art. 1 rozporządzenia (WE) nr 954/2006 w zakresie, w jakim cło antydumpingowe ustalone w odniesieniu do wywozu dokonanego przez wnioskodawców przekracza cło, które byłoby stosowane, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadku sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

W dniu 8 lipca 2008 r. Sąd Pierwszej Instancji stwierdził art. 2 rozporządzenia (WE) nr 428/2005, w ograniczonym zakresie, w odniesieniu do cła antydumpingowego nałożonego na przywóz do Wspólnoty Europejskiej wyrobów wyprodukowanych i wywożonych przez koreańską spółkę Huvis Corp [4].

W dniu 29 września 2011 r. Sąd wydał wyrok w sprawie T-4/06, w którym orzekł, że nie ma właściwej podstawy prawnej dla zróżnicowanych wartości współczynnika stosowanego w odniesieniu do dodatkowej opłaty w sektorze cukru, w związku z czym stwierdził art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1686/2005, zmienionego przez art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1193/2009.

W wyroku z dnia 28 lutego 2002 r. [10] Sąd stwierdził art. 1 ostatnie zdanie wspomnianej decyzji.

Sąd stwierdził również art. 60 ust. 7 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011 w odniesieniu do kwalifikowalności działań w ramach programów operacyjnych w zakresie inwestycji i działań związanych z przekształcaniem owoców i warzyw w przetworzone owoce i warzywa.

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w swoim wyroku z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04, orzekł art. 1 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2002/2/WE w świetle zasady proporcjonalności.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2013 r. w sprawach połączonych T-454/10 i T-482/11 [3] Sąd stwierdził art. 52 ust. 2a akapit drugi rozporządzenia Komisji (WE) nr 1580/2007 [4] oraz równoważnego art. 50 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011 w odniesieniu do obliczania wartości stanowiącej przedmiot obrotu produkcji owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia.

W związku z powyższym Sąd stwierdził art. 1 zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy on przedsiębiorstwa Novatex i w takim stopniu, w jakim ostateczna stawka cła wyrównawczego przekraczała stawkę, która miałaby zastosowanie w przypadku braku błędu.

Sąd stwierdza tym samym art. 1 decyzji Komisji 2003/293/WE w zakresie, w jakim wspomniany artykuł stanowi, że środki na rzecz spółdzielni rolniczych przewidziane w dekrecie królewskim z mocą ustawy nr 10/2000 w sprawie środków w trybie pilnym na rzecz sektora rolnego, rybołówstwa i transportu nie stanowią pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Wyrokiem [5] z dnia 12 grudnia 2006 r. Sąd stwierdził art. 1 decyzji Komisji 2003/293/WE w zakresie, w jakim wspomniany artykuł stanowi, że środki na rzecz spółdzielni rolniczych przewidziane w dekrecie królewskim z mocą ustawy nr 10/2000 z dnia 6 października 2000 r. w sprawie środków w trybie pilnym na rzecz sektorów rolnego, rybołówstwa i transportu [6] nie stanowią pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Sąd stwierdził art. 1 decyzji 2005/406/WE.

W dniu 17 lipca 2007 r., w sprawie T-257/07, Francja wniosła skargę przeciwko Komisji Europejskiej do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, zwracając się o stwierdzenie częściowej pkt 2.3 lit. b) ppkt (iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 w rozdziale A załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 727/2007, w szczególności w zakresie środków, które należy stosować wobec stad zaatakowanych przez TSE, lub wnioskując alternatywnie o stwierdzenie nieważności całego wyżej wspomnianego rozporządzenia.

W dniu 17 lipca 2007 r., w sprawie T-257/07, Francja wniosła skargę przeciwko Komisji Europejskiej do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, zwracając się o stwierdzenie częściowej pkt 2.3 lit. b) ppkt (iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 w rozdziale A załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 727/2007, w szczególności w zakresie środków, które należy stosować wobec stad zaatakowanych przez TSE, lub wnioskując alternatywnie o stwierdzenie nieważności całego wyżej wspomnianego rozporządzenia.

Obecność takich cząstek powoduje badania i po poprawieniu działania filtrującego kolumny należy je powtórzyć.

Zgony matek nie zawsze powodują badania, pod warunkiem że nie przekraczają ok. 10 %.

Ochrona osób trzecich powinna być zapewniona w drodze przepisów ograniczających w możliwie najszerszym zakresie przyczyny zobowiązań zaciągniętych w imieniu spółki.

Niniejsze rozporządzenie powinno zastąpić rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 617/2010 [5], którego stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 6 września 2012 r. [6] i którego skutki miały zostać utrzymane do czasu wejścia w życie nowego rozporządzenia.

W wyniku stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisja musi przyjąć nową decyzję dotyczącą środków, o których mowa w art. 1 jej decyzji 2003/293/WE, którego stwierdził Sąd, co też czyni w drodze niniejszej decyzji.