jeżeli w chwili wszczęcia postępowania jedno z rodziców ma w tym państwie i jeżeli jednemu z nich przysługuje odpowiedzialność rodzicielska za dziecko;

przez w tym państwie rozumie się zwykły pobyt w jednostce terytorialnej;

wszelkie odniesienia do w tym państwie są rozumiane jako odniesienia do miejsca zwykłego pobytu w jednostce terytorialnej;

wszelkie odniesienia do lub w tym Państwie dotyczą, w odpowiednich przypadkach, pobytu lub miejsca zwykłego pobytu na obszarze właściwej jednostki terytorialnej;

Jeżeli na skutek zastrzeżenia zgłoszonego na mocy ustępu 2 nie można uznać orzeczenia w Umawiającym się Państwie, w którym dłużnik ma , Państwo to podejmuje wszelkie odpowiednie działania w celu wydania orzeczenia na korzyść wierzyciela.

W przypadku gdy Rada upewniła się, że kryteria te są spełnione w stosunku do danego kraju pochodzenia, oraz w konsekwencji włączyła je do wspólnej minimalnej listy bezpiecznych krajów pochodzenia, która ma być przyjęta na mocy niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie powinny być zobowiązane rozpatrzyć wniosek osoby posiadającej obywatelstwo tego kraju lub bezpaństwowca mającego poprzednie zamieszkania w tym kraju, na podstawie wzruszalnego domniemania odnoszącego się do bezpieczeństwa tego kraju.

jest on bezpaństwowcem i uprzednio zamieszkiwał w tym państwie;

jest on bezpaństwowcem i uprzednio zamieszkiwał w tym państwie;

Jeśli w chwili zawierania umowy tylko jedno z małżonków ma w uczestniczącym państwie członkowskim, które przewiduje dodatkowe wymogi formalne dla tego typu umów, wymogi te mają zastosowanie.

Jeśli w momencie, gdy zawierana jest umowa, tylko jedno z małżonków ma w uczestniczącym państwie członkowskim, w którym obowiązują dodatkowe wymogi formalne, należy przestrzegać tych wymogów.

Fakt, że pozwany ma w państwie trzecim nie powinien z założenia wyłączać stosowania przepisów wspólnotowych dotyczących jurysdykcji i nie powinno się już przewidywać żadnego odesłania do przepisów dotyczących jurysdykcji zawartych w prawie krajowym.

Niniejsze rozporządzenie nie narusza porozumień, na mocy których państwa członkowskie przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zobowiązały się zgodnie z art. 59 konwencji brukselskiej z 1968 r. do nieuznawania orzeczeń, w szczególności orzeczeń wydanych w innych państwach będących stroną tej konwencji, przeciwko pozwanym mającym zamieszkania lub na terytorium państwa trzeciego, jeżeli w przypadkach określonych w art. 4 wymienionej konwencji orzeczenie mogło być wydane jedynie na podstawie jurysdykcji przewidzianej w art. 3 ust. 2 tej konwencji.

Staranne poszukiwanie przeprowadzane jest w państwie członkowskim, w którym utwór po raz pierwszy został opublikowany lub – w przypadku braku publikacji – po raz pierwszy nadany, z wyjątkiem przypadku utworów filmowych lub audiowizualnych, których producent ma siedzibę lub stałego w państwie członkowskim – wówczas staranne poszukiwanie przeprowadzane jest w państwie członkowskim siedziby lub miejsca stałego pobytu producenta.

W odniesieniu do utworów filmowych lub audiowizualnych, których producent ma siedzibę lub stałego w państwie członkowskim, staranne poszukiwanie powinno zostać przeprowadzone w tym państwie członkowskim.

W celu zapewnienia, aby sądy wszystkich państw członkowskich mogły na tych samych podstawach sprawować jurysdykcję w sprawach dotyczących spadku po osobach niemających w państwie członkowskim w chwili śmierci, w niniejszym rozporządzeniu należy zawrzeć uporządkowany hierarchicznie, wyczerpujący wykaz podstaw, w oparciu o które można sprawować jurysdykcję dodatkową.

Sprawa ma charakter transgraniczny, jeżeli przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpatrującego sprawę.

Do celów niniejszego rozporządzenia przez sprawę transgraniczną należy rozumieć sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub stałego w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu rozpoznającego sprawę.

Do celów niniejszego rozporządzenia przez sprawę transgraniczną rozumie się sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpatrującego sprawę.

Do celów niniejszej dyrektywy dany spór uznaje się za spór o charakterze transgranicznym, jeśli przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce w innym państwie członkowskim niż państwo zamieszkania lub którejkolwiek z pozostałych stron w dniu, w którym:

Jeżeli strona, od której dochodzi się wykonania, ma w państwie członkowskim innym niż to, w którym nastąpiło stwierdzenie wykonalności, termin do wniesienia środka zaskarżenia wynosi 45 dni i biegnie od dnia doręczenia stwierdzenia wykonalności dłużnikowi osobiście lub w miejscu zamieszkania.