Grupa Trèves przekazała swoje uwagi Komisji pismem z dnia 2 lipca 2010 r. W jej opinii zasady i warunki inwestycji FMEA w grupę Trèves i stosowanie planu zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne nie podlega art. 107 ust. 1 TFUE.

Jeżeli chodzi o stosowanie zasady wierzyciela prywatnego, władze francuskie uważają, że plan zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne, na który wyrażono zgodę w przypadku przedsiębiorstwa Trèves, jest podporządkowany koncepcji zakładającej stosowanie tego kryterium, tj. że wierzyciel publiczny, podobnie jak wierzyciel prywatny, musi dążyć do odzyskania należnych mu kwot od dłużnika znajdującego się w trudnej sytuacji finansowej.

Plan zmiany harmonogramu spłaty zaległości stanowi dla wierzycieli publicznych przedsiębiorstwa Trèves lepsze rozwiązanie niż postępowanie egzekucyjne.

Następnie zostaną przedstawione powody, które doprowadziły do wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do inwestycji FMEA i planu zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne (pkt II.3 poniżej).

Dwa środki podjęte przez Republikę Francuską przedsiębiorstwa Trèves, obejmujące inwestycję Fonds de Modernisation des Equipementiers Automobiles (FMEA; Fundusz na rzecz Modernizacji Dostawców Części Samochodowych) w wysokości 55 mln EUR oraz plan zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne w kwocie 18,4 mln EUR, nie stanowią pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Z uwag przedstawionych w sekcji V.1 wynika, że grupa Trèves nie czerpie korzyści ani z inwestycji FMEA w kwocie 55 mln EUR, ani z planu zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne w kwocie 18,4 mln EUR. W związku z tym wspomniane środki nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Plan zmiany harmonogramu spłat zaległości w opłacaniu podatków i składek na ubezpieczenie społeczne

Wbrew temu miasto Mikkeli zgodziło się na kolejną zmianę harmonogramu spłaty , gdy spółdzielnia Karjaportti nie dotrzymała warunków zmiany harmonogramu spłaty długów uzgodnionych podczas nadzorowanego sądowo postępowania restrukturyzacyjnego.

porozumienie zawarte dnia 8 marca 1996 r. (zmienione porozumieniem z dnia 7 maja 1996 r., a następnie porozumieniem z dnia 30 września 1997 r.) pomiędzy SNIACE a Tesorería General de la Seguridad Social dotyczące restrukturyzacji zadłużenia;

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie C-342/96, Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (zwanym dalej „Tubacex”) [3] Trybunał uznał, że porozumienia dotyczące restrukturyzacji zawarte przez TGSS i FOGASA nie stanowiły pomocy państwa, jako że wspomniane podmioty publiczne działały w sposób, w jaki działałby wierzyciel prywatny próbujący odzyskać należne mu kwoty, pod warunkiem że zastosowane oprocentowanie było co najmniej równe temu, jakie zastosowałby wierzyciel prywatny [4] oraz że porozumienie o restrukturyzacji zadłużenia nie powodowało kumulowania się nowego zadłużenia.

Jak wskazano wyżej, Komisja jest zdania, że Hiszpania udzieliła pomocy niezgodnej z prawem w formie porozumienia o zwrocie zawartego z FOGASA dnia 30 października 1995 r. oraz porozumienia o restrukturyzacji zawartego z TGSS dnia 8 marca 1996 r., sprzecznych z art. 88 ust. 3 Traktatu, które to środki pomocy są niezgodne ze wspólnym rynkiem oraz funkcjonowaniem Porozumienia EOG.

Ponadto, zezwalając na rozłożenie w czasie spłaty zadłużenia, państwo powinno było działać jako wierzyciel publiczny lub prywatny, usiłujący odzyskać należne mu kwoty i który dla osiągnięcia tego celu zawiera porozumienia odnośnie rozłożenia w czasie spłaty , chcąc ułatwić jego spłatę [67].

Zezwalając na zmianę harmonogramu spłaty zadłużenia, Portugalia powinna była działać w taki sam sposób jak wierzyciel publiczny lub prywatny, który dąży do odzyskania należnych mu kwot i zawiera w tym celu porozumienia w sprawie zmiany harmonogramu spłaty , aby ułatwić jego spłatę [70].

Po zaakceptowaniu roszczenia pracowników SNIACE, którzy żądali wypłacenia zaległych pensji i odpraw, należnych im na mocy postępowania sądowego, w ramach którego ogłoszono wstrzymanie realizacji płatności, fundusz FOGASA zawarł porozumienie o restrukturyzacji w celu uzyskania od SNIACE zwrotu zaangażowanych kwot.

Dnia 31 października 1995 r. SNIACE i FOGASA zawarły drugie porozumienie o restrukturyzacji w kwocie 339459878 ESP (łącznie z odsetkami).

SNIACE i FOGASA zawarły pierwsze porozumienie dotyczące restrukturyzacji w dniu 5 listopada 1993 r. na kwotę 1362708700 ESP (łącznie z odsetkami).

Jeszcze po roku 1998 obie firmy zawarły takie porozumienia.

Zgodnie z orzecznictwem i praktyką podejmowania decyzji przez Komisję zgoda na zmianę harmonogramu spłaty przez wierzyciela publicznego nie stanowi pomocy państwa, jeżeli jego zachowanie można porównać do zachowania wierzyciela prywatnego, który „dąży do odzyskania należnych mu kwot i zawiera w tym celu umowy z dłużnikiem, na podstawie których łączna kwota długu zostaje rozłożona na raty lub podzielona w celu ułatwienia spłaty” [25].

Komisja zauważa, że pierwsze porozumienie o restrukturyzacji z FOGASA datuje się na dzień 5 listopada 1993 r., to znaczy niemal 8 miesięcy po ogłoszeniu o wstrzymaniu regulowania płatności przez sędziego pierwszej instancji dnia 25 marca 1993 r., co spowodowało konieczność dokonania przez FOGASA wypłaty na rzecz pracowników SNIACE.

Zgodnie z prawodawstwem hiszpańskim TGSS może zawierać porozumienia dotyczące restrukturyzacji pod warunkiem zastosowania odsetek ustawowych obowiązujących w momencie zawierania umowy.