Atlantycki region biogeograficzny, określony w art. 1 lit. c) ppkt iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje całe terytorium Irlandii, Niderlandów i Zjednoczonego Królestwa, a także część Belgii, Danii, Francji, Niemiec, Portugalii i Hiszpanii, jak oznaczono na mapie biogeograficznej, zatwierdzonej dnia 23 października 2000 r. przez Komitet ds. Siedlisk Przyrodniczych, ustanowiony na mocy art. 20 tejże dyrektywy.

Atlantycki region biogeograficzny, określony w art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje terytorium Irlandii, Niderlandów i Zjednoczonego Królestwa, a także część Belgii, Danii, Francji, Niemiec, Portugalii i Hiszpanii, zgodnie z mapą biogeograficzną zatwierdzoną dnia 25 kwietnia 2005 r. przez komitet ustanowiony na mocy art. 20 wymienionej dyrektywy, zwany dalej „Komitetem Siedliskowym”.

GDF jest obecnie działającym operatorem na rynku dużego sąsiedniego kraju, który posiada dostęp do zdywersyfikowanego i obszernego portfela dostaw gazu, łącznie z dostawą płynnego gazu ziemnego (LNG); GDF dysponuje ponadto uprzywilejowanym dostępem do systemu magazynowania gazu H w Belgii oraz posiada zdolność składową gazu L we Francji przy granicy z Belgią. GDF jest równocześnie współwłaścicielem niektórych rurociągów tranzytowych biegnących przez Belgii i sprawuje wspólną kontrolę nad niektórymi punktami wejściowymi, zachowując jednocześnie rezerwową zdolność składową na niektórych punktach wejściowych.

Do celów niniejszego artykułu Belgii i terytorium Luksemburga są uznawane za jedno państwo członkowskie.

Kontynentalny region biogeograficzny, o którym mowa w art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje leżące na obszarze Unii terytorium Luksemburga oraz części leżących na obszarze Unii Belgii, Bułgarii, Republiki Czeskiej, Danii, Niemiec, Francji, Włoch, Austrii, Polski, Rumunii, Słowenii i Szwecji zgodnie kartą biogeograficzną zatwierdzoną dnia 20 kwietnia 2005 r. przez komitet powołany na mocy art. 20 tej dyrektywy, zwany dalej „komitetem ds. siedlisk”.

Kontynentalny region biogeograficzny, o którym mowa w art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje leżące na obszarze Unii terytorium Luksemburga oraz części leżących na obszarze Unii Belgii, Bułgarii, Republiki Czeskiej, Danii, Niemiec, Francji, Włoch, Austrii, Polski, Rumunii, Słowenii i Szwecji zgodnie kartą biogeograficzną zatwierdzoną dnia 20 kwietnia 2005 r. przez komitet powołany na mocy art. 20 tej dyrektywy, zwany dalej „komitetem ds. siedlisk”.

Kontynentalny region biogeograficzny, o którym mowa w art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje leżące na obszarze Unii terytorium Luksemburga oraz części leżących na obszarze Unii Belgii, Bułgarii, Republiki Czeskiej, Danii, Niemiec, Francji, Włoch, Austrii, Polski, Rumunii, Słowenii oraz Szwecji zgodnie z kartą biogeograficzną zatwierdzoną dnia 20 kwietnia 2005 r. przez komitet powołany na mocy art. 20 tej dyrektywy, zwany dalej „Komitetem ds. Siedlisk”.

wyłącznie polskie okresy ubezpieczenia, zamieszkałych na Belgii, Bułgarii, Francji, Irlandii, Luksemburga, Niderlandów, Niemiec, Rumunii lub Zjednoczonego Królestwa;

Na podstawie art. 51 ust. 1 CTVA podatnik, który na Belgii prowadzi podlegającą opodatkowaniu działalność polegającą na dostawie towarów lub świadczeniu usług, jest zobowiązany do zapłaty podatku.

wyłącznie polskie okresy ubezpieczenia, zamieszkałych na Belgii, Francji, Niderlandów, Luksemburga, Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa;

wyłącznie polskie okresy ubezpieczenia, zamieszkałych na Belgii, Francji, Niderlandów, Luksemburga, Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa,

Od dnia 1 stycznia 1993 r. art. 39a CTVA stanowi co następuje: „zwolnieniu z podatku podlegają: 1) dostawy towarów wysyłanych lub przewożonych przez sprzedawcę […], przez nabywcę lub na ich rachunek poza Belgii, ale na terytorium Wspólnoty, które organizuje się na rzecz innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w innym państwie członkowskim i mających obowiązek opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów […]”.

Artykuł 1 arrêté royal nr 52 z dnia 29 grudnia 1992 r. („AR nr 52”) stanowi, że: „zwolnienia z podatku przewidziane w art. 39a kodeksu wymagają przedstawienia dowodu, że towary wysłano lub przewieziono poza Belgii, ale na terytorium Wspólnoty”.

Zgodnie z art. 2 akapit pierwszy Code de la TVA (kodeksu podatkowego w zakresie VAT, zwanego dalej „CTVA”) „opodatkowaniu podlega dostawa towarów i świadczenie usług dokonywane odpłatnie na Belgii przez podatnika działającego w takim charakterze”.

Ugruntowana sieć franczyzy, jaką grupa posiada na Belgii, powinna umożliwić jej zapewnienie rentowności długoterminowej.

W związku z tym dostawa towarów (których przewóz rozpoczyna się na Belgii) zasadniczo podlega opodatkowaniu w Belgii.

W związku z tym, zgodnie z przepisami dotyczącymi stosowania VAT do dostaw towarów realizowanych na Belgii, powstała należność podatkowa z tytułu dokonania przedmiotowych transakcji podlegających opodatkowaniu.

Artykuł 39 ust. 1 CTVA, który przewiduje system zwolnień z VAT stosowany do wywozu towarów, stanowi, że „zwolnieniu z podatku podlegają: 1) dostawy towarów wysyłanych lub przewożonych przez sprzedawcę lub na jego rachunek poza terytorium Wspólnoty; 2) dostawy towarów wysyłanych lub przewożonych przez nabywcę niemającego siedziby na Belgii lub na jego rachunek poza terytorium Wspólnoty […]”.

W odniesieniu do przypadków, w których jedna ze stron biorących udział w transakcji ma swoją siedzibę na Belgii, prawo konstruuje domniemanie prawne, zgodnie z którym dostawa ma miejsce na terytorium Belgii.

O ile nie dowiedziono inaczej, dostawa majątku ruchomego ma miejsce na Belgii, jeżeli w chwili dostawy na tym terytorium znajduje się siedziba przedsiębiorstwa lub stałe miejsce prowadzenia działalności jednej ze stron biorących udział w transakcji, lub, w razie braku takiej siedziby lub takiego stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli na tym terytorium znajduje się miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu jednej ze stron biorących udział w transakcji.”.