Przyjęcie ustawy o publicznej i telewizji oraz ustawy o zniesławieniu.

ACT stwierdza po pierwsze, że od momentu liberalizacji sektora i telewizji opłata abonamentowa stanowi pomoc państwa i że była to nowa pomoc, jako że opłaty abonamentowe wpłacane są na rzecz France 2 i France 3 każdego roku. ACT wnioskuje stąd, iż Komisja powinna była włączyć opłatę abonamentową do środków będących przedmiotem formalnej procedury dochodzeniowej.

Komunikat wskazuje, iż „przy uwzględnieniu szczególnego charakteru sektora i telewizji szeroka definicja powierzająca danemu nadawcy zadania nadawania zrównoważonego i zróżnicowanego programu zgodnie z określoną misją i przy utrzymaniu określonego poziomu oglądalności, może być rozpatrywana z punktu widzenia zapisów Protokołu jako prawomocna w rozumieniu art. 86 ust. 2 Traktatu.

Po trzecie, w przypadku nadawców, rezolucja o publicznej i telewizji uznaje, że publiczna radiofonia i telewizja spełniają funkcję kulturową i stosowanie zasad konkurencji powinno uwzględniać realizację misji publicznej.

Mimo że w oparciu o te postanowienia urzędowi LfM przyznany jest dla ochrony niezależności i telewizji pewnien stopień autonomii, zakres przysługującej jej uznaniowości w odniesieniu do środków, jakimi dysponuje, jest niewielki.

Usługi te, które rozciągają ofertę programową i telewizji na inne nośniki lub formaty, znajdują się w specyfikacjach i umowach w sprawie celów i środków France Télévisions, w których określone są i znajdują wyraz także zadania związane ze świadczeniem usług w ogólnym interesie gospodarczym przewidziane w przepisach prawa.

Zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) środek przyczynia się do rozwoju sektora i telewizji poprzez umożliwienie dzięki DVB-T transmisji z wielu nadajników telewizyjnych oraz pobudza rozwój nowych usług, takich jak usługi interaktywne lub odbiór przy pomocy odbiorników mobilnych i przenośnych.

Zgodnie z komunikatem w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej Komisja powinna upewnić się, że finansowanie przez państwo jest proporcjonalne do kosztów netto świadczenia usługi publicznej, ale również że nie istnieją żadne zakłócenia rynku w odniesieniu do działalności komercyjnej wynikające ze świadczenia usługi publicznej, w przypadku których nie ma możliwości dokonania prawidłowej alokacji kosztów po stronie przychodów i które nie są konieczne do realizacji misji publicznej.

W komunikacie w sprawie i telewizji publicznej Komisja przedstawia zasady, zgodnie z którymi postępuje podczas stosowania art. 107 i 106 ust. 2 TFUE do finansowania radiofonii i telewizji publicznej przez państwo.

W pkt 18 komunikatu w sprawie udzielania pomocy państwa dla i telewizji publicznej Komisja stwierdza, nawiązując do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, iż „generalnie można uważać, że finansowanie przez państwo nadawców publicznych wpływa na obrót handlowy między państwami członkowskimi. Taka sytuacja ma miejsce przy nabywaniu i sprzedaży praw do programów, co często odbywa się w obrocie międzynarodowym. Również reklama, w przypadku nadawców publicznych, którzy mają zezwolenie na sprzedaż czasu reklamowego, ma oddziaływanie transgraniczne, zwłaszcza na obszarach jednorodnych pod względem językowym, choć rozdzielonych granicami państwowymi. Ponadto struktura własnościowa nadawców komercyjnych może obejmować akcjonariuszy lub udziałowców z kilku państw członkowskich”.

Zgodnie z treścią komunikatu w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej Komisja musi sprawdzić, czy powierzenie spółce RTP misji publicznej nastąpiło w drodze oficjalnego aktu [88].

Zgodnie z pkt 57 komunikatu w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej Komisja musi zbadać, czy wszystkie środki są proporcjonalne do kosztów netto świadczenia usługi publicznej.

Przede wszystkim w celu poprawnego określenia kosztu świadczenia usługi publicznej w komunikacie w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej wymaga się prawidłowej alokacji kosztów i przychodów pomiędzy działalność w ramach usługi publicznej a działalność komercyjną.

Zgodnie z protokołem amsterdamskim i komunikatem w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej państwa członkowskie zasadniczo dysponują swobodą uznania w sprawach dotyczących organizacji działalności nadawcy publicznego, co ma nie tylko zastosowanie do wyboru rozpowszechnianych treści, ale również formy prawnej, w jakiej nadawca publiczny będzie prowadził swoją działalność.

Zgodnie z treścią komunikatu w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej oraz w świetle ustaw i zamówień, o których mowa w motywie 48 niniejszej decyzji, należy stwierdzić, iż nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że spółka RTP musi wykonywać obowiązki publicznego nadawcy telewizyjnego oraz że spółce tej oficjalnie powierzono realizację misji publicznej.

Rezolucja dotycząca i telewizji publicznej, uwzględniająca szczególny charakter sektora mediów, określiła zasady i warunki, zgodnie z którymi postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy stosować w odniesieniu do tego sektora:

i telewizja publiczna ma do odegrania ważną rolę w promowaniu różnorodności kulturowej w każdym kraju, realizacji programów edukacyjnych, obiektywnym informowaniu opinii publicznej, gwarantowaniu pluralizmu oraz oferowaniu, w sposób demokratyczny i nieodpłatnie, rozrywki na wysokim poziomie [3].

Jak stwierdzono w Protokole w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich („protokole amsterdamskim” [79]) oraz w komunikacie w sprawie pomocy państwa dla i telewizji publicznej [80], państwa członkowskie definiują misję publiczną realizowaną przez nadawcę publicznego.

Jak stwierdzono w rozporządzeniu Rady WE i przedstawicieli rządów państw członkowskich WE z dnia 1 stycznia 1999 r. w sprawie radiofonii i telewizji publicznej (dalej zwanym „rozporządzeniem o i telewizji publicznej”) [2], „publiczne media nadawcze w świetle swoich kulturalnych, społecznych i demokratycznych funkcji, które realizują dla wspólnego dobra, odgrywają ogromną rolę w zapewnieniu demokracji, pluralizmu, spójności społecznej oraz kulturowej i językowej różnorodności”.

STOSOWANIE ZASAD POMOCY PAŃSTWA WOBEC I TELEWIZJI PUBLICZNEJ [1]1.