Sąd zapewnia doręczenie pozwanemu zgodnie z prawem krajowym, w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13, 14 i 15.

Sprzeciw musi zostać wysłany w terminie 30 dni od doręczenia pozwanemu.

50 % proporcjonalnie do liczby obywateli państw trzecich, którzy, z uwzględnieniem ostatnich trzech lat, faktycznie opuścili terytorium danego państwa członkowskiego wskutek administracyjnego lub sądowego opuszczenia, dobrowolnie lub pod przymusem.

W wyniku wydania takiego opuszczenia portu każde państwo członkowskie odmawia temu statkowi wstępu do któregokolwiek ze swoich portów, do czasu przekazania przez armatora certyfikatu, o którym mowa w art. 6.

Inspekcje, zgodność, opuszczenia portu i odmowa wstępu do portu

Jeżeli certyfikat, o którym mowa w art. 6, nie znajduje się na statku, to – bez uszczerbku dla dyrektywy 2009/16/WE umożliwiającej zatrzymanie statku z uwagi na kwestie bezpieczeństwa – właściwy organ może wydać wobec statku opuszczenia portu, o którym zostają poinformowane Komisja, pozostałe państwa członkowskie oraz zainteresowane państwo bandery.

W przypadku gdy statek nie posiada certyfikatu ubezpieczenia, należy zapewnić możliwość wydania opuszczenia portu przez ten statek.

Warunki wydania opuszczenia portu powinny pozwalać na usunięcie braku w rozsądnym terminie.

opuszczenia terytorium lub nakaz wydalenia wydane co najmniej pięć miesięcy wstecz lub niewykonane,

Państwo członkowskie wydające może wprowadzić do systemu kopię tłumaczenia europejskiego nakazu aresztowania na co najmniej jeden z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej.

Jeżeli wymagane jest dostarczenie oryginału europejskiego nakazu aresztowania lub wniosku o ekstradycję, organ sądowy wydający może go przesłać bezpośrednio organowi sądowemu wykonującemu nakaz (chyba że państwo członkowskie wydające nakaz lub państwo go wykonujące poczyniły odmienne ustalenia).

Tego rodzaju zezwolenie lub może ograniczać się do skonsolidowanych sprawozdań finansowych.

Jeżeli organ wydający tak postanowi, może być przekazany za pośrednictwem zabezpieczonego systemu telekomunikacyjnego Europejskiej Sieci Sądowej.

W tym względzie Francja kwestionuje uwagi STIM dotyczące możliwości nałożenia przez Komisję na SNCM zbycia udziałów w CMN tytułem środka kompensacyjnego.

Jeżeli europejski nakaz aresztowania został wydany z myślą o wykonaniu kary pozbawienia wolności lub zastosowaniu środka zabezpieczającego, a dana osoba nie otrzymała wcześniej żadnej urzędowej informacji o prowadzonym przeciwko niej postępowaniu karnym, ani nie doręczono odnośnego wyroku, powinna ona otrzymać – jedynie tytułem informacji, na wniosek skierowany do państwa wykonującego – kopię wyroku.

„warunki zawieszenia” oznaczają i polecenia nałożone przez właściwy organ na osobę fizyczną zgodnie z prawem krajowym państwa wydania, w związku z karą z zawieszeniem wykonania, karą warunkową lub warunkowym zwolnieniem;

procedurze ponownego badania i sądach właściwych do celów stosowania art. 20;

Władze niemieckie oraz Deutsche Post wniosły skargę na wydany przez Komisję w dniu 30 października 2008 r. nakaz udzielenia informacji, twierdząc, że w ramach powyższego zażądano przekazania nieistotnych informacji, a dostosowanie się do nakazu wymagałoby od Deutsche Post niewspółmiernie dużego wysiłku.

W miejscach, gdzie widnieje informacja: „przestępstwo podlegające karze zgodnie z częścią e) pkt I i II europejskiego nakazu aresztowania”, należy podać w stosownych przypadkach co najmniej jedno przestępstwo podlegające w wydającym państwie członkowskim karze pozbawienia wolności lub środkowi zapobiegawczemu polegającemu na pozbawieniu wolności o maksymalnym wymiarze co najmniej 3 lat, określone przepisami prawa tego państwa, zgodnie z art. 2 ust. 2 decyzji ramowej (lub częścią e) pkt I europejskiego nakazu aresztowania).

W miejscach, gdzie widnieje informacja: „przestępstwo podlegające karze zgodnie z częścią e) pkt I i II europejskiego nakazu aresztowania”, należy podać w stosownych przypadkach co najmniej jedno przestępstwo podlegające w wydającym państwie członkowskim karze pozbawienia wolności lub środkowi zapobiegawczemu polegającemu na pozbawieniu wolności o maksymalnym wymiarze co najmniej 3 lat, określone przepisami prawa tego państwa, zgodnie z art. 2 ust. 2 decyzji ramowej (lub częścią e) pkt I europejskiego nakazu aresztowania).