W związku z tym, że cel niniejszego rozporządzenia, a rozszerzenie zakresu zadań Agencji w celu uwzględnienia jej uczestnictwa w upraszczaniu wspólnotowej procedury certyfikacji pojazdów kolejowych, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a ze względu na skalę działania może on zostać osiągnięty w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu.

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a wyjaśnienie przepisów dotyczących tranzytu przez międzynarodową strefę portów lotniczych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.

Pomoc regionalna służy osiągnięciu słusznego celu leżącego we wspólnym interesie, pogłębianiu spójności gospodarczej poprzez wspieranie niwelowania różnic w poziomie rozwoju poszczególnych regionów EOG.

Komisja usiłowała nawiązać współpracę z 15 państwami, a Bangladeszem, Kanadą, Kambodżą, Indiami, Indonezją, Malezją, Meksykiem, Norwegią, Filipinami, Sri Lanką, Tajwanem, Tajlandią, Tunezją, Turcją i USA.

Komisja decyzją 2007/424/WE z dnia 20 czerwca 2007 r. [4] zaakceptowała zobowiązania cenowe złożone przez dwóch producentów eksportujących, Sun Sweet Co., Ltd („Sun Sweet”) i Malee Sampran Public Co., Ltd („Malee”).

Wszystkie dostępne wyceny ABN AMRO Group znacznie przekraczają kwotę pomocy zawartą w środkach Z, B3, B4, B5 i C ( między 4,2 mld EUR a 5,45 mld EUR).

Niektórymi z tych programów zarządzają organizacje międzynarodowe, a Organisation conjointe de coopération en matière d’armement (OCCAR) i NATO (za pośrednictwem konkretnych agencji) lub agencje Unii, takie jak Europejska Agencja Obrony, która udziela zamówień w imieniu państw członkowskich.

W ramach realizacji strategii Rada przyjęła trzy wspólne działania i jedną decyzję w sprawie wsparcia działań komisji przygotowawczej CTBTO, wspólne działanie 2006/243/WPZiB [2] w dziedzinie szkolenia i zwiększania zdolności do kontroli, wspólne działanie 2007/468/WPZiB [3] i wspólne działanie 2008/588/WPZiB [4] oraz decyzję 2010/461/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. [5] w celu zwiększenia zdolności monitorowania i kontroli komisji przygotowawczej CTBTO.

całości zewnętrznych działań Unii Europejskiej, wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony, handlu zagranicznego, współpracy w zakresie rozwoju oraz pomocy humanitarnej.

Dnia 28 lutego 2002 r. Rada przyjęła całościowy plan walki z nielegalną imigracją i handlem ludźmi w Unii Europejskiej, w którym podkreśliła, że polityki w zakresie readmisji i powrotów imigrantów stanowią integralny i istotny składnik walki z nielegalną imigracją oraz wskazała dwa elementy, na których powinny opierać się wspólnotowe działania w zakresie polityki dotyczącej powrotów imigrantów, wspólne zasady i wspólne środki w ramach usprawniania współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi.

Według władz irlandzkich zniesienie tego ograniczenia jest konieczne z kilku powodów, a aby:

Chociaż ograniczenia w zakresie niektórych praw człowieka i podstawowych wolności nadal się utrzymują, od początku 2012 r. miały miejsce pewne pozytywne działania, a zniesienie zarządzenia w sprawie sytuacji nadzwyczajnej w dniu 7 stycznia 2012 r., ogłoszenie w dniu 9 marca 2012 r. procesu politycznego zmierzającego do przyjęcia nowej konstytucji do marca 2013 r. oraz przywrócenia demokracji konstytucyjnej w drodze nowych wyborów parlamentarnych, które mają być przeprowadzone do września 2014 r.

Dwanaście państw członkowskich Unii Europejskiej, a : Belgia, Niemcy, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Niderlandy, Portugalia, Słowenia, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo są umawiającymi się stronami Konwencji paryskiej o odpowiedzialności wobec osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej z dnia 29 lipca 1960 r., zmienionej Protokołem dodatkowym z dnia 28 stycznia 1964 r. oraz Protokołem z dnia 16 listopada 1982 r. (zwanej dalej „konwencją paryską”).

W tych okolicznościach 11 państw członkowskich, a Belgia, Niemcy, Estonia, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Austria, Portugalia, Słowenia i Słowacja, zwróciło się do Komisji z wnioskami w pismach otrzymanych pomiędzy dniem 28 września i 23 października 2012 r., informując, że pragną ustanowić między sobą wzmocnioną współpracę w dziedzinie podatku od transakcji finansowych.

Według orzecznictwa Stardust Marine Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich [28] kryterium to jest spełnione jeżeli, z jednej strony, mamy do czynienia z zasobami państwa oraz, z drugiej strony, jej przyznanie można przypisać państwu, Belgii.

W związku z tym niniejsza dyrektywa powinna określać moment, w którym prawa i obowiązki nabierają mocy, moment, w którym dostawca usług płatniczych otrzymuje zlecenie płatnicze, także wtedy, gdy miał okazję otrzymać je środkiem komunikacji uzgodnionym w umowie o usługę płatniczą, niezależnie od wszelkiego wcześniejszego zaangażowania w proces prowadzący do sporządzenia i przekazania zlecenia płatniczego, np. kontrole bezpieczeństwa i dostępności środków, informacje o korzystaniu z indywidualnego numeru identyfikacyjnego lub wydanie przyrzeczenia zapłaty.

Niemniej jednak, w przypadku nowych Państw Członkowskich, które nie są stronami podstawowych instrumentów, Republiki Czeskiej, Estonii, Węgier i Słowacji, wymagane jest szczególne upoważnienie Rady umożliwiające tym Państwom przystąpienie do podstawowych instrumentów i do Protokołu z 2003 r. przed końcem grudnia 2005 r.

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a stworzenie wspólnych standardów statystycznych umożliwiających tworzenie zharmonizowanych danych, nie może być w odpowiedni sposób osiągnięty przez państwa członkowskie i w związku z tym może być on lepiej osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu.

Ponieważ skuteczne osiągnięcie celu rozporządzenia, a stworzenia wspólnych standardów statystycznych umożliwiających tworzenie zharmonizowanych danych nie leży w możliwościach państw członkowskich, a może być z powodzeniem zrealizowane na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu.

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a stworzenie wspólnego podejścia mającego zapewnić, aby użytkownicy publicznych sieci łączności ruchomej podczas podróży na terytorium Unii nie byli obciążani wygórowanymi opłatami za usługi roamingu ogólnounijnego, a tym samym osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez zwiększenie konkurencji między dostawcami usług roamingu, nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte w sposób bezpieczny, zharmonizowany i szybki przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.