Można uznać, że mimo iż plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi oraz WAK byli wierzycielami GfW, możliwości wyboru i wyniki dokonania tego wyboru były dla WAK oraz dla plantatorów winorośli i handlowców prowadzących obrót produktami winiarskimi tak różne, że nie można ich porównywać.

W związku z tym WAK próbował nakłonić plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi do odstąpienia od części przysługujących im roszczeń, a w ramach umowy zawartej ze spółką GfW w dniu 4 grudnia 2000 r. wyraził zgodę na:

W związku z tym próbował nakłonić plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi do wyrażenia zgody na odstąpienie od dochodzenia części należnych im wierzytelności.

Na podstawie powyższych argumentów Komisja stwierdza, że GfW zapłaciła cenę rynkową za moszcz zakupiony jesienią 1999 r. oraz że w związku z tym plantatorom winorośli i prowadzącym obrót produktami winiarskimi nie udzielono pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Po trzecie musiało być oczywiste, że odstąpienie od części roszczeń i niedopuszczenie do niewypłacalności leżałoby w interesie WAK, nawet gdyby plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi nie postąpili tak samo, co również umożliwiłoby plantatorom winorośli i handlowcom prowadzącym obrót produktami winiarskimi odzyskanie większej części pozostałych wierzytelności niż proponowane 10 %.

Niemcy stwierdzają, że podporządkowanie wierzytelności i odstąpienie od roszczeń było zgodne z testem prywatnego wierzyciela oraz że w momencie podporządkowania wierzytelności i odstąpienia od roszczeń przez WAK plantatorom winorośli i prowadzącym obrót produktami winiarskimi nie przyznano żadnej pomocy.

Fakt, iż decyzja WAK faworyzowała plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi, nie miał żadnego znaczenia, ponieważ nie była to intencja WAK, a jedynie konsekwencja próby odzyskania w maksymalnym stopniu funduszy własnych.

podporządkowanie wierzytelności w wysokości równej wysokości deficytu po wyrażeniu przez plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi zgody na odstąpienie od 90 % pozostałych przysługujących im roszczeń,

W obliczu zbliżającej się niewypłacalności spółka GfW zwróciła się do niektórych wierzycieli (WAK, plantatorów winorośli oraz około 130 prowadzących obrót produktami winiarskimi biorącymi udział w transakcji kupna opisanej w motywie 18) o odstąpienie od części niespłaconych roszczeń, aby umożliwić spółce dalsze prowadzenie działalności.

Inne sądy zaproponowały podobne ugody, i mając ten fakt na uwadze spółka GfW nie mogła już oczekiwać, że pozostali plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi wyraziliby zgodę na odstąpienie od 90 % przysługujących im pozostałych roszczeń.

Mając ten fakt na uwadze spółka GfW nie mogła już oczekiwać, że pozostali plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi wyrażą zgodę na odstąpienie od 90 % pozostałych przysługujących im roszczeń.

W pierwszej umowie zawartej pomiędzy GfW a WAK (podpisanej w dniu 4 grudnia 2000 r.) WAK zawarł – w celu uniknięcia niewypłacalności GfW – porozumienie z GfW dotyczące podporządkowania wierzytelności o wysokości równej deficytowi GfW po tym, jak plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi wyrazili zgodę na odstąpienie od 90 % swoich pozostałych roszczeń oraz, w stosownych przypadkach, odstąpienie od kwoty wierzytelności, którą zgodzili się podporządkować (zob. motywy 79 i 80).

1700 spośród 2700 plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi wyraziło gotowość do odstąpienia od 90 % przysługujących im pozostałych roszczeń, co odpowiadało około 60 % kwoty wierzytelności tej grupy rozumianej jako całość.

W przypadku plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi odstąpienie to miało obejmować 90 % przysługujących należności, co oznaczało, że uzyskaliby oni zaledwie dodatkowe 2 % uzgodnionej ceny zakupu.

W związku z tym, wbrew swojemu początkowemu oczekiwaniu, spółka GfW nie mogła już liczyć na to, że plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi odstąpią od jakichkolwiek przysługujących im roszczeń.

Fakt, że 1700 z 2700 plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi wskazało już, że byłoby skłonnych odstąpić od części przysługujących im roszczeń, przestał mieć znaczenie, ponieważ § 305a niemieckiego prawa upadłościowego stanowi, że ugoda pozasądowa (außergerichtliche Einigung), zawierana aby zapobiec wszczęciu postępowania upadłościowego, nie może dojść do skutku, jeżeli przynajmniej jeden z wierzycieli zdecyduje się podjąć egzekucję po rozpoczęciu negocjacji dotyczących zawarcia takiej ugody.

Z informacji dostępnych w tamtym czasie zdawało się wynikać, że cena zapłacona za moszcz była wyższa od odpowiedniej ceny rynkowej, że celem transakcji nie było uzyskanie maksymalnych zysków, ale wsparcie rynku wina i moszczu oraz że bezpieczna pozycja, jaką uzyskali plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi na mocy umowy sprzedaży, była korzystniejsza od pozycji, jaką uzyskano by w normalnych okolicznościach.

Kwota końcowa podporządkowanych wierzytelności miała zostać określona dopiero po otrzymaniu deklaracji plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi o odstąpieniu od roszczeń, aby ograniczyć wysokość podporządkowywanej kwoty do minimum.

Pozycje w zakresie zabezpieczenia uzyskane w tym przypadku przez plantatorów winorośli i prowadzących obrót produktami winiarskimi dawały różne poziomy zabezpieczenia.

Po pierwsze, pozycja w zakresie zabezpieczenia, którą plantatorzy winorośli i prowadzący obrót produktami winiarskimi uzyskali dzięki GfW w momencie dokonywania zakupu, wydawała się względnie silna i powstały wątpliwości, czy uzyskana pozycja w zakresie zabezpieczenia była rzeczywiście zgodna z normalną praktyką biznesową.