Odkryto, że producent ten jest w pełni zintegrowany z jednostką gospodarczą, która składa się z dużej liczby przedsiębiorstw i działa w następujący sposób: centrala grupy, zlokalizowana poza obszarem Wspólnoty, surowce.

W przypadku długoterminowych umów lub sprzedaży koszty osierocone wyliczane będą zatem poprzez porównanie z warunkami, w jakich przedsiębiorstwa mogłyby zbywać lub nabywać przedmiotowy produkt na zliberalizowanym rynku, przy czym pozostałe warunki byłyby jednakowe.

W przypadku długoterminowych umów lub sprzedaży koszty osierocone wyliczane będą zatem poprzez porównanie z warunkami, w jakich przedsiębiorstwa mogłyby zbywać lub nabywać przedmiotowy produkt na zliberalizowanym rynku, przy czym pozostałe warunki byłyby jednakowe.

Inwestor działalność wojskową nie potrzebowałby gwarancji takiej jak ta, o której mowa, ponieważ zgodnie z powyższym wyjaśnieniem żadna pomoc nie podlegałaby odzyskaniu od HSY z tytułu działalności wojskowej.

Nawet jeżeli MVM nie ustalonych minimalnych ilości, musi pokryć poniesione koszty paliwa (Dunament, Kelenfold, Pécs oraz […]), wszystkie koszty lub rekompensaty poniesione przez wytwórcę w ramach jego umowy o dostawę paliwa (Csepel) oraz wszystkie uzasadnione koszty (Kispest i Ujpest).

Ponieważ podatki te płacą końcowi konsumenci, likwidacja beneficjenta nie miałaby wpływu na ich pobór, ponieważ konsumenci nadal opodatkowane produkty (w tym przypadku głównie napoje spirytusowe i spirytus) od innych producentów.

We wrześniu 2007 r. władze polskie rozpoczęły procedurę przetargową dotyczącą subskrypcji na akcje w nowo podwyższonym kapitale akcyjnym Stoczni Gdańsk, zgodnie z uchwałą podjętą przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w dniu 10 sierpnia 2007 r. ISD Polska, spółka zależna ukraińskiego producenta stali Donbas oraz mniejszościowy akcjonariusz Stoczni Gdańsk, złożyła wiążącą ofertę nowych akcji w listopadzie 2007 r. Akcje z nowej emisji zostały zarejestrowane przez właściwy sąd w styczniu 2008 r. ISD Polska nabyło ponadto większość istniejących akcji Stoczni Gdańsk od Stoczni Gdynia, Agencji Rozwoju Przemysłu oraz jej spółki zależnej, Cenzin.

W grudniu 2006 r. władze polskie zobowiązały się do prywatyzacji Stoczni Gdańsk w celu zwiększenia szans na przywrócenie jej rentowności, w związku z czym w dniu 17 września 2007 r. rozpoczęły procedurę przetargową dotyczącą subskrypcji na objęcie akcji w nowo podwyższonym kapitale Stoczni Gdańsk, zgodnie z uchwałą przyjętą przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w dniu 10 sierpnia 2007 r. ISD Polska, spółka zależna ukraińskiego producenta stali Donbas oraz mniejszościowy akcjonariusz Stoczni Gdańsk, złożyła wiążącą ofertę nowych akcji w listopadzie 2007 r. Od stycznia 2008 r. ISD Polska jest akcjonariuszem większościowym Stoczni Gdańsk.

Opłacenie nowych udziałów przez Wspólnotę następuje w czteroletnim okresie rozpoczynającym się w roku 2007.

W rzeczywistości, gdy ETVA w 1985 r. będącą w stanie upadłości HSY, o transakcji zdecydował rząd.

Przyczyna leży głównie w różnicy w strukturze własnościowej spółek, na których nałożono obowiązek .

W przypadku sprawy PreussenElektra spółka, na którą państwo nałożyło obowiązek energii, była spółką prywatną, podczas gdy PSE należy w całości do państwa i jest przez nie kontrolowana.

Zdaniem Włoch nie jest to możliwe na Sardynii z uwagi na zachowanie operatora mającego pozycję dominującą, który może ustalać cenę na Sardynii, i w którego interesie handlowym nie leży sprzedaż po niższej cenie, jeżeli wie, że Alcoa nie może dokonać potrzebnej energii elektrycznej od innego operatora. Ponadto w sytuacji duopolu (ENEL i ENDESA, obecnie E.ON [56] w interesie obu operatorów może leżeć naliczanie ceny wyższej od ceny optymalnej pod względem ekonomicznym w celu uniknięcia wprowadzenia „złego precedensu” w pozostałych regionach Włoch.

Wydaje się, że wraz z pakietem 49 % akcji SFIRS faktycznie nabył prawo do pozostałych 51 % akcji zwykłych Legler.

Państwo zobowiązało się również dołożyć wszelkich starań, by pozostałe 28 % akcji od prywatnych akcjonariuszy i sprzedać je Fordowi.

Ponadto dochodzenie to dotyczy cen, po których główni niemieccy dystrybutorzy gazu sprzedają go na niemieckim rynku krajowym, a nie ceny, po jakiej oni gaz przywożony z Rosji.

Poza tym wymienione dochodzenie dotyczy cen, po których główni niemieccy dystrybutorzy gazu sprzedają gaz na niemieckim rynku krajowym, a nie cen, po których gaz przywożony z Rosji.

Cena, po której wnioskodawca gaz w trakcie ODP, pozostaje ceną regulowaną przez państwo i jest znacznie poniżej poziomu cen na rynkach nieregulowanych, co objaśniono w motywie 21 powyżej.

W związku z powyższym – nawet jeżeli cena za gaz płacona przez producenta AA pokrywała koszt jednostkowy produkcji i sprzedaży gazu ponoszony przez jego dostawcę, argumenty te nie mają znaczenia, ponieważ cena rynkowa gazu nie jest koniecznie bezpośrednio powiązana z kosztami produkcji i sprzedaży gazu i – jak wskazano powyżej – cena, po której przedsiębiorstwa rosyjskie gaz w ODPW, była wciąż regulowana przez państwo i znajdowała się znacznie poniżej poziomu cen na rynkach nieregulowanych (cena płacona za gaz w Rosji podczas ODPW wynosiła około jednej czwartej ceny eksportowej).

Z przedstawionego przez Niemcy planu operacyjnego spółki GfW wynika, że w momencie moszczu spółka GfW spodziewała się, że będzie mogła przeznaczyć 40 % zapasów na destylację prewencyjną w cenie 0,50–0,55 EUR za litr, sprzedać 60 % zapasów po cenie 0,375 EUR za litr, a w odniesieniu do 20 % zapasów spółka oczekiwała, że otrzyma dodatkową dotację unijną z tytułu przechowywania wina w wysokości 0,06 EUR za litr, a następnie sprzeda wino po cenie 0,375 EUR za litr.