W uwagach ogólnych do projektu ustawy, który stał się ustawą nr 121/1997 o gwarancjach państwowych (lög um ríkisábyrgðir) stwierdzono co następuje: „Fakt ten jest oparty na jednoznacznej zasadzie islandzkiego prawa: państwo jest odpowiedzialne za zobowiązania swoich instytucji i przedsiębiorstw, chyba że gwarancja jest ograniczona jasno wyrażonym zastrzeżeniem […] lub państwa w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością jest ograniczona wkładem kapitałowym.” [25].

Ewentualne ze strony państwa byłyby ograniczone czasowo i wysokością kwoty od momentu, w którym zostałby ustalony maksymalny udział Republiki Czeskiej, który nie mógłby w przyszłości wzrosnąć.

W dniu26 maja 2004 r., BT przedłożyła Komisji także inne opracowanie, z którego również wynika, że deklaracje państwa są wyrazem zobowiązania formalnego, konkretnego i nieodwołalnego z jego strony, w danym przypadku podlegającego sankcjom prawnym poprzez zaangażowanie jego , gdyby popełniło wykroczenie nieprzestrzegania swoich zobowiązań wobec FT.

Rozporządzenie nie obejmuje w szczególności spraw skarbowych, celnych czy administracyjnych ani państwa za działania i zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii).

Ponadto Komisja przypomina, że w nocie wyjaśniające załączonej do opinii ministra gospodarki, finansów i przemysłu z dnia 22 lipca 2003 r. władze francuskie same czynią analogię pomiędzy odpowiedzialnością wspólnika za spółkę jawną a państwa za zakład publiczny.

Nie ma ono zastosowania w szczególności do spraw podatkowych, celnych lub administracyjnych ani dotyczących państwa za działania i zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej („acta iure imperii”).

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się, w szczególności, do spraw podatkowych, celnych lub administracyjnych ani do państwa za działania i zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej („acta iure imperii”).

Nie rozszerza się jej stosowania w szczególności na sprawy skarbowe, celne i administracyjne lub państwa za działania lub zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej (acta iure imperii).

Nie obejmuje ono w szczególności spraw podatkowych, celnych, administracyjnych ani spraw dotyczących państwa za działania lub zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej (acta iure imperii).

Nie ma ono zastosowania w szczególności do spraw skarbowych, celnych lub administracyjnych, ani dotyczących państwa za działania i zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej (acta iure imperii).

Po drugie maksymalny zakres państwa był określony w momencie udzielania gwarancji, gdyż gwarancje obejmują tylko konkretne pożyczki, w odniesieniu do których zostały udzielone.

Z drugiej strony, państwa nie mogłaby być w żadnym wypadku zaangażowana na podstawie bardzo ogólnych wypowiedzi wyrażanych przez ministra, niezależnie od tego, czy chodzi o domniemany brak realizacji z jego strony – hipoteza niedotrzymanej obietnicy, – lub przeciwnie, realizacji – hipoteza nielegalnej obietnicy”.

Przeciwnie, Komisja uważa, że powstanie państwa (na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka) w procedurze odzyskiwania długów od podmiotów publicznych, o których mowa w ustawie z dnia 16 lipca 1980 r., jest równoznaczne z mechanizmem gwarancji do celów prawa Unii Europejskiej, ponieważ gwarantuje ono wierzycielom spłatę ich wierzytelności przez zobowiązanie państwa członkowskiego do jej spłaty w przypadku niewypłacalności przedsiębiorstwa publicznego IFP.

Komisja jednak stwierdza oraz zamierza wykazać, że powstanie państwa (na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka) w procedurze odzyskiwania długów od podmiotów publicznych, o których mowa w ustawie z dnia 16 lipca 1980 r., jest równoznaczne z mechanizmem gwarancji do celów prawa wspólnotowego, ponieważ gwarantuje ono wierzycielom spłatę ich wierzytelności przez zobowiązanie państwa członkowskiego do jej spłaty w przypadku niewypłacalności La Poste.

Przedmiotowe wyłączenie, które ma zastosowanie zarówno w przypadku państwa na zasadzie winy, jak i na zasadzie ryzyka, opiera się na zasadzie, zgodnie z którą szkoda wynikająca z sytuacji, na którą ofiara naraziła się świadomie nie upoważnia do odszkodowania (zob. wyroki Rady Stanu w sprawach Sille i Meunier ).

państwa w ramach tej gwarancji wygasa z dniem 1 stycznia 2016 r., o ile przed tą datą nie zostaną wniesione żadne roszczenia.

W odniesieniu do argumentu przedstawionego przez Komisję w pkt 59 decyzji o wszczęciu postępowania, zgodnie z którym „jeżeli przedstawiciel państwa uznaje pierwszeństwo utrzymania ciągłości świadczenia usług publicznych nad prawem wierzyciela do spłaty długu, nie można wykluczyć uznania państwa na zasadzie ryzyka”, władze francuskie uznają, że przedstawiciel państwa stosujący procedurę ustanowioną ustawą z dnia 16 lipca 1980 r. winien kierować się wymogiem utrzymania ciągłości świadczenia usług publicznych.

z zastrzeżeniem otrzymania przez skarżących orzeczenia sądu uznającego ich wierzytelność, państwa funkcjonuje jak domniemana gwarancja [98] w zakresie, w jakim z jednej strony od państwa francuskiego zasądza się zapłatę całości długu podmiotu publicznego [99] a z drugiej strony nie dokonano żadnego podziału między tym, co mogłoby wynikać z niewypłacalności organu władzy publicznej będącego dłużnikiem, a ewentualnymi uchybieniami ze strony państwa (Europejski Trybunał Praw Człowieka nie szukał w żadnym momencie przyczyny, którą można przypisać państwu, odwołując się jedynie do niewypłacalności dłużnika);

Pojęcie „zastosowanie po dniu przystąpienia” zdefiniowano w szeregu decyzji Komisji [27] jako obejmujące programy i poszczególne środki, które albo nie są ograniczone w czasie, albo dotyczą przypadków, w których dokładny zakres państwa nie jest ściśle określony - innymi słowy, w przypadku gdy dokładny poziom zaangażowania państwa nadal nie jest znany w dniu przystąpienia.

Komisja zauważa, że istnienie szkody o charakterze nienormalnym i szczególnym rzeczywiście stanowi ograniczenie państwa zgodnie z orzecznictwem Rady Stanu.