Wartość dodana brutto – hutnictwo i stali, mld EUR (WE95)

Państwa EFTA muszą wprowadzić konieczne zmiany w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r., z wyjątkiem środków dotyczących sektora i stali, dla którego zmiany należy wprowadzić tak, aby obowiązywały od dnia 1 stycznia 2003 r., oraz środków dotyczących sektora włókien syntetycznych i sektora motoryzacyjnego, dla których zmiany należy wprowadzić tak, aby obowiązywały od dnia 1 stycznia 2003 r. Państwa EFTA wzywa się do wyrażenia wyraźnej zgody na proponowane odpowiednie środki w terminie 20 dni roboczych od dnia, w którym doręczono im pismo.

Państwa EFTA muszą wprowadzić konieczne zmiany w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r., z wyjątkiem środków dotyczących sektora i stali, dla którego zmiany należy wprowadzić tak, aby obowiązywały od dnia 1 stycznia 2003 r., oraz środków dotyczących sektora włókien syntetycznych i sektora motoryzacyjnego, dla których zmiany należy wprowadzić tak, aby obowiązywały od dnia 1 stycznia 2003 r. Państwa EFTA wzywa się do wyrażenia wyraźnej zgody na proponowane odpowiednie środki w terminie 20 dni roboczych od dnia, w którym doręczono im pismo.

płatności te rzeczywiście wynikają z całkowitego lub częściowego zamykania hut i stali, dla których pomoc nie została jeszcze zatwierdzona;

płatności te rzeczywiście wynikają z całkowitego lub częściowego zamykania hut i stali, dla których pomoc nie została jeszcze zatwierdzona;

W przepisach art. 24 i 25 zarządzenia nr 35 ograniczono możliwość udzielania kredytów wyłącznie do przedsiębiorstw, które przestrzegają krajowych strategii na rzecz rozwoju hutnictwa i stali, dlatego też twierdzenie rządu ChRL, z którego wynika, że banki nie są zobowiązane do przestrzegania strategii przemysłowych, stoi w sprzeczności z przywołanymi dowodami.

Rząd ChRL formułuje cele dla hutnictwa i stali w ramach pięcioletnich planów i innych właściwych dokumentów urzędowych oraz realizuje te cele poprzez funkcje i działania opisane we wspomnianych planach i dokumentach.

Zgodnie z decyzją o wszczęciu postępowania, po pierwsze, wspomniana interpretacja odpowiadała definicji sektora hutnictwa i stali w ramach reguł UE w zakresie pomocy państwa, a mianowicie definicji w załączniku B do wielosektorowych zasad ramowych [5].

Urząd proponuje jako odpowiedni środek zgodnie z art. 1 ust. 1 Protokołu 3 do Porozumienia o Nadzorze i Trybunale wyłączenie z dniem 1 stycznia 2003 r. pomocy dla przedsiębiorstw hutnictwa i stali w rozumieniu definicji zawartej w załączniku B do wielosektorowych zasad ramowych z zakresu istniejących programów pomocy na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji zgodnie z definicją zawartą w wydanych przez Urząd Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (rozdział 16).

Urząd proponuje jako odpowiedni środek zgodnie z art. 1 ust. 1 Protokołu 3 do Porozumienia o Nadzorze i Trybunale wyłączenie z dniem 1 stycznia 2003 r. pomocy dla przedsiębiorstw hutnictwa i stali w rozumieniu definicji zawartej w załączniku B do wielosektorowych zasad ramowych z zakresu istniejących programów pomocy na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji zgodnie z definicją zawartą w wydanych przez Urząd Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (rozdział 16).

Komisji nie udało się określić żadnych podstaw dla uznania ewentualnej pomocy państwa za zgodną z obowiązującymi z rynkiem wewnętrznym, gdyż inwestycje lub pomoc na restrukturyzację na rzecz sektora hutnictwa i stali w latach 1997–2006 były zakazane na mocy protokołu nr 8, a co za tym idzie – na mocy zasad UE w zakresie pomocy państwa.

Nie naruszając postanowień artykułów III-167 i III-168 Konstytucji, pomoc państwa udzieloną przez Rumunię dla celów restrukturyzacji na rzecz określonych części rumuńskiego hutnictwa i stali w latach 1993 - 2004 uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem, pod warunkiem że:

Nie naruszając postanowień artykułów 87 i 88 Traktatu WE, pomoc państwa udzieloną przez Rumunię dla celów restrukturyzacji na rzecz określonych części rumuńskiego hutnictwa i stali w latach 1993 - 2004 uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem, pod warunkiem że:

Zostało to potwierdzone przez Sąd, który stwierdził, że protokół nr 8 stanowi lex specialis w odniesieniu do art. 107 i 108 TFUE i rozszerza przegląd pomocy państwa przeprowadzany przez Komisję na mocy TFUE na pomoc przyznaną na rzecz reorganizacji polskiego hutnictwa i stali w latach 1997–2003 [11].

„Zewnątrz” obejmuje sieci publiczne, inne kraje, huty i stali (w tym wspólne elektrownie), piece koksownicze huty, lokalnie zintegrowane wydziały itp.

Emisje CO2 ze spalania paliw kopalnych w produkcji i stali, w tym również spalania w celu wytwarzania energii elektrycznej i ciepła (kategoria źródła IPCC: 1A2a), z procesu produkcji żelaza i stali (kategoria źródła IPCC: 2C1) oraz z procesu produkcji żelazostopów (kategoria źródła IPCC: 2C2).

Emisje CO2 ze spalania paliw kopalnych w produkcji i stali, w tym spalania dla wytwarzania energii elektrycznej i ciepła (Kategoria źródła IPCC: 1A2a), z procesu produkcji żelaza i stali (Kategoria źródła IPCC: 2C1) oraz z procesu produkcji żelazostopów (Kategoria źródła IPCC: 2C2).

Żużel powstający przy produkcji i stali, w tym żużel jako źródło TiO2 i wanadu

Proces restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali w Polsce rozpoczął się w czerwcu 1998 r., gdy Polska przedstawiła Wspólnocie pierwszy program restrukturyzacji hutnictwa i stali w celu wypełnienia wymogów zawartych w art. 8 ust. 4 Protokołu nr 2 do Układu Europejskiego z Polską (zwanym dalej „art. 8 ust. 4”), który przez pierwsze pięć lat po wejściu w życie Układu zezwalał wyjątkowo – w odniesieniu do wyrobów stalowych – na udzielanie pomocy państwa przeznaczonej na cele restrukturyzacji.

Biorąc pod uwagę szczególne cechy sektora i stali (w szczególności jego strukturę, istniejącą nadwyżkę zdolności produkcyjnych na szczeblu europejskim i światowym, wysoce kapitałochłonny charakter, lokalizację większości hut stali w regionach kwalifikujących się do pomocy regionalnej, znaczne kwoty funduszy publicznych przeznaczonych na restrukturyzację sektora stali i przekształcenia dotyczące obszarów produkcji stali) oraz doświadczenie zdobyte w przeszłości, gdy miały zastosowanie mniej surowe zasady w zakresie pomocy państwa, utrzymanie zakazu pomocy inwestycyjnej w tym sektorze wydaje się uzasadnione, niezależnie od wielkości inwestycji.