Dane osobowe, które pochodzą z jednego z państw członkowskich i były przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi w następstwie trafienia otrzymanego w celach określonych w art. 1 ust. 2, nie mogą być przekazywane państwom trzecim, jeżeli istnieje poważne ryzyko, że w rezultacie takiego przekazania danych osoba, której dane dotyczą, zostanie poddana torturom, i upokarzającemu traktowaniu lub karze bądź stanie się ofiarą jakiegokolwiek innego naruszenia praw podstawowych.

zapobiegania torturom i złemu traktowaniu oraz innemu okrutnemu, oraz poniżającemu traktowaniu lub karaniu oraz wymuszonym zaginięciom, a także w zakresie rehabilitacji ofiar tortur;

zniesienia kary śmierci, zapobiegania torturom i złemu traktowaniu oraz innemu okrutnemu, oraz poniżającemu traktowaniu lub karaniu, a także rehabilitacji ofiar tortur;

Zaznacza się w nich także, że zakaz okrutnego, lub poniżającego karania nakłada wyraźne ograniczenia na stosowanie kary śmierci.

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami zawartymi w szczególności w TFUE i w karcie praw podstawowych, przede wszystkim: z prawem do godności ludzkiej, zakazem tortur i lub poniżającego traktowania i karania, prawem do wolności i bezpieczeństwa, prawem do ochrony danych osobowych, prawem do azylu, zasadą non-refoulement, zasadą niedyskryminacji, prawami dziecka oraz prawem do skutecznego środka prawnego.

przestrzegany jest określony w prawie międzynarodowym zakaz wydalania, gdy jest ono sprzeczne z prawem do wolności od tortur oraz okrutnego, lub poniżającego traktowania; i

Zgodnie z unijnymi ramami strategicznymi i planem działania dotyczącymi praw człowieka i demokracji Komisja opracowuje wytyczne operacyjne, by zapewnić uwzględnianie praw człowieka, gdy przygotowywane i realizowane są środki, o których mowa w ust. 1, w szczególności w odniesieniu do zapobiegania torturom oraz innemu okrutnemu, lub poniżającemu traktowaniu oraz poszanowania sprawiedliwości proceduralnej, w tym domniemania niewinności, prawa do sprawiedliwego procesu i prawa obrony.

przestrzegany jest ustanowiony w prawie międzynarodowym zakaz wydalania, gdy jest on sprzeczny z prawem do wolności od tortur oraz okrutnego, lub poniżającego traktowania; oraz

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec narażony jest w państwie będącym miejscem przeznaczenia lub w innym państwie tranzytu na realne ryzyko tortur, lub poniżającego traktowania czy ukarania, karę śmierci lub prześladowania ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub przekonania polityczne; lub

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec narażony jest w państwie przeznaczenia lub w innym państwie tranzytu na realne ryzyko tortur, lub poniżającego traktowania czy ukarania, karę śmierci lub prześladowania ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub przekonania polityczne;

Jeżeli przekazanie wnioskodawcy do państwa członkowskiego pierwotnie wyznaczonego jako państwo odpowiedzialne jest niemożliwe, gdyż istnieją istotne powody ku temu, by przypuszczać, że w procedurze azylowej i w warunkach przyjmowania wnioskodawców w tym państwie członkowskim występują wady systemowe, powodujące pojawienie się ryzyka lub poniżającego traktowania w rozumieniu art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, państwo członkowskie dokonujące ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego dalej prowadzi ocenę kryteriów określonych w rozdziale III w celu stwierdzenia, czy inne państwo członkowskie może zostać wyznaczone jako odpowiedzialne.

Zawiera ona szereg konkretnych artykułów odnoszących się do ochrony i propagowania integralności fizycznej i psychicznej, równego traktowania mężczyzn i kobiet, praw dziecka oraz niedyskryminacji, a także uznających zakaz lub poniżającego traktowania, niewolnictwa i pracy przymusowej oraz pracy dzieci.

Kraj jest uznany za bezpieczny kraj pochodzenia w przypadku, gdy na podstawie sytuacji prawnej, stosowania prawa w ramach ustroju demokratycznego i ogólnych okoliczności politycznych można wykazać, że co do zasady i trwale nie ma w nim prześladowań w rozumieniu art. 9 dyrektywy 2004/83/WE; nie stosuje się w nim tortur lub lub poniżającego traktowania lub kar i nie występuje w nim zagrożenie poprzez niedyskryminacyjne użycie przemocy w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego.

Kraj uznawany jest za bezpieczny kraj pochodzenia w przypadku, gdy na podstawie sytuacji prawnej, stosowania prawa w ramach ustroju demokratycznego i ogólnych uwarunkowań politycznych można wykazać, że co do zasady i konsekwentnie nie ma w nim prześladowań w rozumieniu art. 9 dyrektywy 2011/95/UE; nie stosuje się w nim tortur, lub poniżającego traktowania lub kar i nie występuje w nim zagrożenie poprzez masowe użycie przemocy w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego.

torturom lub lub poniżającemu traktowaniu, lub karom.

zasadom pozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, na odrębne badanie, czy dany kraj trzeci jest bezpieczny dla konkretnego wnioskodawcy, które, co najmniej, pozwolą wnioskodawcy na odwołanie się od zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego na takiej podstawie, że będzie on tam poddany torturom, okrutnemu, lub poniżającemu traktowaniu lub karze.

Odpowiada osobiście za okrutne, lub poniżające traktowanie lub karanie osób, które zostały zatrzymane w tygodniach i miesiącach następujących po zdławieniu w Mińsku w dniu 19 grudnia 2010 r. demonstracji osób protestujących po wyborach.

Odpowiada osobiście za okrutne, lub poniżające traktowanie lub karanie osób, które zostały zatrzymane w tygodniach i miesiącach następujących po zdławieniu w Mińsku w dniu 19 grudnia 2010 r. demonstracji osób protestujących po wyborach.

Odpowiada osobiście za okrutne, lub poniżające traktowanie lub karanie osób, które zostały zatrzymane w tygodniach i miesiącach następujących po zdławieniu w Mińsku w dniu 19 grudnia 2010 r. demonstracji osób protestujących po wyborach.

Odpowiada osobiście za okrutne, lub poniżające traktowanie lub karanie osób, które zostały zatrzymane w tygodniach i miesiącach następujących po zdławieniu w Mińsku w dniu 19 grudnia 2010 r. demonstracji osób protestujących po wyborach.