maksymalną dawkę na dla każdorazowego zastosowania;

„W przypadku Grecji i Cypru przejściowe płatności z tytułu owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 lit. g), są przyznawane dla każdego typu uprawy wyłącznie w przypadku obszarów, które były przedmiotem wniosku w odniesieniu do co najmniej 0,1 , o ile każda uprawiana działka przekracza minimalną powierzchnię ustaloną przez państwo członkowskie w granicach limitu określonego w art. 13 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009.”;

W przypadku Grecji przejściowe płatności z tytułu owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. g), są przyznawane dla każdego typu uprawy wyłącznie w przypadku obszarów, które były przedmiotem wniosku w odniesieniu do co najmniej 0,1 , o ile każda uprawiana działka przekracza minimalną powierzchnię ustaloną przez państwo członkowskie w granicach limitu określonego w art. 13 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009.

W przypadku Malty płatności bezpośrednie wymienione w art. 1 ust. 1 lit. a), c), e), oraz g) są przyznawane dla każdego typu uprawy wyłącznie w przypadku obszarów, które były przedmiotem wniosku w odniesieniu do co najmniej 0,1 , o ile każda uprawiana działka przekracza minimalną powierzchnię ustaloną przez państwo członkowskie w granicach limitu określonego w art. 13 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009.

W przypadku Bułgarii, Łotwy, Węgier i Polski płatność z tytułu owoców miękkich, o której mowa w art. 1 ust. 1 lit. g), jest przyznawana dla każdego typu uprawy wyłącznie w przypadku obszarów, które były przedmiotem wniosku w odniesieniu do co najmniej 0,1 , o ile każda uprawiana działka przekracza minimalną powierzchnię ustaloną przez państwo członkowskie w granicach limitu określonego w art. 13 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009.

gospodarstwa rolne, w których powierzchnia użytków rolnych wykorzystywanych do celów rolniczych jest mniejsza niż jeden , o ile część produkcji tych gospodarstw przeznaczona jest na sprzedaż lub jeśli wielkość ich produkcji przekracza pewne fizyczne progi.

Średnia krajowa płatność na , o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, jest ustalana przez państwa członkowskie na podstawie krajowego pułapu ustalonego w załączniku II na rok kalendarzowy 2019 oraz liczby kwalifikujących się hektarów zadeklarowanych zgodnie z art. 33 ust. 1 lub art. 36 ust. 2 w 2015 r.

Średnia regionalna płatność na , o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, ustalana jest przez państwa członkowskie na podstawie części pułapu krajowego ustalonego w załączniku II na rok kalendarzowy 2019 oraz liczby kwalifikujących się hektarów zadeklarowanych zgodnie z art. 33 ust. 1 w 2015 r. w danym regionie.

Średnia krajowa płatność na , o której mowa w ust. 3, jest ustalana przez państwa członkowskie na podstawie krajowego pułapu określonego w załączniku VIIIc oraz liczby kwalifikujących się hektarów zgłoszonej w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej w 2014 r.

Średnia krajowa płatność na , o której mowa w ust. 4, jest ustalana przez państwa członkowskie na podstawie krajowego pułapu określonego w załączniku VIIIc oraz liczby kwalifikujących się hektarów zgłoszonej zgodnie z art. 34 ust. 2 w 2014 r.

Średnia regionalna płatność na , o której mowa w ust. 4, ustalana jest przez państwa członkowskie na podstawie części pułapu krajowego określonego w załączniku VIIIc oraz liczby kwalifikujących się hektarów zgłoszonej zgodnie z art. 34 ust. 2 w 2014 r. Dla każdego regionu tę część oblicza się, dzieląc odpowiedni pułap regionalny ustalony zgodnie z art. 46 ust. 3 przez krajowy pułap ustalony zgodnie z art. 40 w odniesieniu do 2014 r.

Jeśli istnieją obszary występowania utrudnień, na których istnieje różnica w poziomie średniego wpływu utrudnień na porównywalnych gospodarstw rolnych, należy wykazać, że wysokość płatności rekompensacyjnych jest proporcjonalna do ekonomicznego wpływu utrudnień na poszczególnych obszarach:

W latach 2000–2002 stosowano odpowiednio 47,8 kg azotu na hektar i 35,4 kg na rocznie azotu pochodzącego z odchodów zwierzęcych i nawozów chemicznych. Stanowi to najmniejsze zużycie w UE i jest mniejsze w porównaniu z latami 1996–1999 o odpowiednio 7 % i 5 %.

Dane te mogą zostać wykorzystane w modelowych obliczeniach wielkości wypłukiwanych azotanów i strat fosforu z działek, gdzie stosuje się do 200 kg azotu na rocznie oraz 250 kg azotu na hektar rocznie, pochodzącego z odchodów wypasanych zwierząt gospodarskich i przetworzonego nawozu naturalnego zgodnie z art. 6 ust. 2.

Komisja po zbadaniu wniosku Danii, w szczególności w świetle doświadczeń zdobytych w stosowaniu odstępstwa zgodnie z decyzją 2002/915/WE, uznaje, że jeżeli spełnione zostaną pewne ścisłe warunki, ilość odchodów zwierzęcych przewidziana przez Danię – 230 kg azotu na rocznie – nie przeszkodzi w osiągnięciu celów dyrektywy 91/676/EWG.

Komisja, po zbadaniu wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz w świetle doświadczeń zdobytych w związku ze stosowaniem odstępstwa zgodnie z decyzją 2009/431/WE, uznaje, że z zastrzeżeniem spełnienia pewnych ścisłych warunków ilość nawozu naturalnego zaproponowana przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej – 250 kg azotu na rocznie – nie przeszkodzi w osiągnięciu celów dyrektywy 91/676/EWG.

Komisja, po zbadaniu wniosku Danii oraz w szczególności w świetle doświadczeń zdobytych w stosowaniu odstępstwa zgodnie z decyzją 2002/915/WE, 2005/294/WE i 2008/664/WE, uznaje, że jeżeli spełnione zostaną pewne ścisłe warunki, ilość nawozu naturalnego przewidziana przez Danię – 230 kg azotu na rocznie – nie przeszkodzi w osiągnięciu celów dyrektywy 91/676/EWG.

Jeśli ilość nawozu naturalnego, którą państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na rocznie, różni się od ilości określonej w pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w lit. a) tego akapitu, należy ją ustalić w taki sposób, by pozostawała bez uszczerbku dla realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnić na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak istnienie długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.

Jeśli ilość nawozu naturalnego, którą państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na rocznie, różni się od ilości określonej w pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w lit. a) tego akapitu, należy ją ustalić w taki sposób, by pozostawała bez uszczerbku dla realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnić na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak istnienie długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.

Jeśli ilość nawozu naturalnego, którą państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na rocznie, różni się od ilości określonej w pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w lit. a) tego akapitu, należy ją ustalić w taki sposób, by pozostawała bez uszczerbku dla realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnić na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak istnienie długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.