Cukry, chemicznie czyste (inne niż sacharoza, laktoza, maltoza, glukoza i fruktoza); etery cukrów, acetale cukrów i estry cukrów i ich sole (inne niż naturalne lub syntetyczne prowitaminy, , hormony, glikozydy, alkaloidy roślinne i ich sole, etery, estry i pozostałe pochodne)

Mieszaniny i prowitamin, nawet w dowolnym rozpuszczalniku oraz naturalne koncentraty witamin

i prowitaminy

Dyrektywy tej nie stosuje się do rozpuszczalników do ekstrakcji stosowanych do produkcji dodatków do żywności, witamin i innych składników odżywczych, chyba że takie dodatki do żywności, i składniki odżywcze wymienione są w załączniku I. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (Urząd) ocenił bezpieczeństwo eteru dimetylowego jako rozpuszczalnika do ekstrakcji używanego do usuwania tłuszczu z białkowych surowców zwierzęcych i wydał swoją opinię dnia 29 stycznia 2009 r. [2].

Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do rozpuszczalników do ekstrakcji stosowanych do produkcji dodatków do żywności, witamin i innych składników odżywczych, chyba że takie dodatki do żywności, i składniki odżywcze wymienione są w załączniku I.

Byłoby zatem rzeczą właściwą, by minimalne ilości witamin i składników mineralnych w żywności, do której dodano te i składniki mineralne, były równe znaczącym ilościom, których obecność pozwoliłaby dopiero na umieszczenie tych składników odżywczych na etykiecie, o ile odpowiednie odstępstwa nie stanowią inaczej.

Należy zatem zmienić dyrektywę Rady 2001/114/WE [3], aby umożliwić dodawanie do żywności i składników mineralnych, tak jak przewiduje to rozporządzenie (WE) nr 1925/2006.

i składniki mineralne wymienione w rozporządzeniu (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji.

„składnik odżywczy” oznacza białko, węglowodany, tłuszcz, błonnik, sód, i składniki mineralne, wymienione w pkt 1 części A załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, oraz substancje, które należą do jednej z tych kategorii lub stanowią jej składniki;

Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z postanowieniami Traktatu, nadal stosować istniejące przepisy krajowe dotyczące maksymalnych i minimalnych ilości i składników mineralnych wymienionych w załączniku I dodawanych do żywności pod warunkami odnoszącymi się do takich dodatków, dopóki nie zostaną przyjęte odpowiednie środki wspólnotowe zgodnie z art. 6 lub na podstawie innych szczególnych przepisów wspólnotowych.

Na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 oraz do dnia 19 stycznia 2014 r., Państwa Członkowskie mogą dopuszczać na swoim terytorium stosowanie i składników mineralnych niewymienionych w załączniku I lub w formach innych niż wymienione w załączniku II, o ile:

Kryteria czystości, jakim podlegają formy chemiczne i składniki mineralne wymienione w załączniku II, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, z wyjątkiem przypadków, kiedy obowiązują one na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu.

Formy chemiczne i składniki mineralne wymienione w załączniku II, dla których kryteria czystości nie zostały określone w prawodawstwie wspólnotowym, podlegają do czasu przyjęcia odpowiednich rozwiązań ogólnie przyjętym kryteriom czystości zalecanym przez organizacje międzynarodowe, przy czym przepisy krajowe ustalające surowsze kryteria czystości mogą pozostać w mocy.

Formy chemiczne i składniki mineralne wymienione w załączniku II podlegają kryteriom czystości, które prawodawstwo wspólnotowe przewiduje w odniesieniu do produkcji żywności dla celów innych niż cele objęte niniejszym rozporządzeniem.

„składnik odżywczy” oznacza białko, węglowodany, tłuszcz, błonnik pokarmowy, sód, i składniki mineralne, wymienione w załączniku do dyrektywy 90/496/EWG, oraz substancje, które należą do jednej z tych kategorii lub stanowią jej składniki;

„składnik odżywczy” oznacza białko, węglowodany, tłuszcz, błonnik pokarmowy, sód, i składniki mineralne, wymienione w załączniku do dyrektywy 90/496/EWG, oraz substancje, które należą do jednej z tych kategorii lub stanowią jej składniki;

Etykietowanie produktów z dodatkiem i składników mineralnych może zawierać informację o takim dodatku, o ile jest to zgodne z wymogami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006.

Dodatkowa żywność lub jej kategorie, do której nie można dodawać określonych i składników mineralnych, mogą zostać określone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, w świetle dowodów naukowych i uwzględniając wartość odżywczą tej żywności.

i składniki mineralne mogą być dodawane do żywności przez producentów żywności dobrowolnie, lub też ich dodawanie jako substancji odżywczych jest, na podstawie szczególnych przepisów prawa wspólnotowego, obowiązkowe.

Nadmierne spożycie i składników mineralnych może wywołać niekorzystne dla zdrowia skutki, a zatem konieczne jest ustalenie ich maksymalnych ilości w razie dodawania ich do żywności, w zależności od przypadku.