Na przełomie 2002/2003 SNCB miała więc zdecydować czy, ogólnie rzecz biorąc, tańsze jest sfinansowanie restrukturyzacji IFB (co oznaczało dezinwestycję w spółkach zależnych we Francji i kontynuację działań w Belgii) czy też było ogłosić upadłość IFB.

Umożliwienie i prostej rejestracji spółek w całym kraju.

Prawdopodobnie byłoby o wiele i efektywniej wyprodukować wszystkie trzy okręty w Niemczech.

Wskutek tego specjalnego mechanizmu Chiński Bank Rozwoju jest w stanie finansować swoją działalność oraz oferować wybranym sektorom kredyty na warunkach preferencyjnych [70].

UPC zauważa również, że jeżeli projekt zakończy się niepowodzeniem, sieć może zostać sprzedana innemu operatorowi, który nie będzie musiał ponieść pełnych kosztów inwestycji.

Jednakże biorąc pod uwagę obecne uwarunkowania rynku, przy odzieży wchodzącej na rynek oraz cłach antydumpingowych na surowiec twierdzą oni, że nie będą w stanie utrzymać produkcji we Wspólnocie i dlatego będą zmuszeni zamknąć swoje zakłady produkcyjne.

Dlatego też uznano, że rząd ChRL realizuje politykę dostarczania stali walcowanej na gorąco i stali walcowanej na zimno za pośrednictwem tych przedsiębiorstw państwowych.

Przewidywany wzrost cen stali nierdzewnej umożliwił przemysłowi wspólnotowemu sprzedawanie produktu podobnego po wyższych cenach, ponieważ przejściowo w produkcji korzystano ze stosunkowo stali pozyskanej przed spekulacyjną podwyżką cen.

Opowiadali się za nieuwzględnieniem faktu, że przemysł wspólnotowy korzystał z stali nierdzewnej, ponieważ powinno być to uznane za normalną sytuację rynkową, z której skorzystały wszystkie podmioty.

Nadzór nad przywozem niektórych syryjskich wyrobów włókienniczych w ciągu ostatnich osiemnastu miesięcy wskazuje, iż przyrost przywozu do Wspólnoty w 2002 r. bardzo przędzy bawełnianej kategorii 1, pochodzącej z Arabskiej Republiki Syryjskiej („Syria”), który spowodował wzrost przywozu od poziomu niemal zerowego w 1996 r. do 10 % łącznego przywozu Wspólnoty w 2002 r., ustabilizował się w początkowych latach prowadzonego nadzoru.

Subsydium w postaci dostarczania jednemu z producentów objętych próbą energii elektrycznej poprzez udzielenie rabatu ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ subsydia na opłaty za energię elektryczną zostały wypłacone tylko LDK.

Skarżący stwierdził, że niektórzy chińscy producenci polikrzemu korzystali z energii elektrycznej dostarczanej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

W przypadku Sardynii, gdzie elektrownie wytwarzające energię nie mogły produkować energii elektrycznej z uwagi na brak dostępu do gazu ziemnego, nie było to możliwe.

Mimo że w tym przypadku przedsiębiorstwo to nie korzystało bezpośrednio ze stawek za energię elektryczną niższych niż inne dostępne na rynku, to znaczne rabaty udzielane przez Biuro Finansowe strefy ekonomicznej Xin Yu ostatecznie doprowadziły do sytuacji, w której przedsiębiorstwo to uzyskiwało korzyści polegające na otrzymywaniu energii elektrycznej, co jest pod względem funkcjonalnym równoważne dostarczaniu energii przez rząd po cenach niższych od rynkowych.

Dokumentację i specyfikację techniczną postępowania wydano w sierpniu i wrześniu 1994 r. Dokumenty wymieniały trzy cele projektu: dostarczanie energii elektrycznej, utrzymanie racjonalnego poziomu bezpieczeństwa dostaw oraz podniesienie standardów ochrony środowiska naturalnego i zapobieganie pogarszaniu się jego stanu, z uwzględnieniem wymogów integracji między Polską a Europą Zachodnią.

Utrzymywano również, że w wyniku nowych restrykcji granicznych przemysł wspólnotowy nie mógł dłużej korzystać z siły roboczej z krajów sąsiednich niebędących członkami UE.

Ponadto, ponieważ produkcja rowerów jest pracochłonna, wydaje się, że ze względu na dużą dostępność siły roboczej dostępnej w ChRL, chińscy producenci są w stanie dość szybko zwiększać nowe moce produkcyjne.

Innymi słowy, Urząd musi wyjaśnić, czy niekorzystna sytuacja wynikająca z nadmiernej liczby pracowników nie została zneutralizowana przez dostęp do nadmiarowej, siły roboczej.

Eskalacja kryzysu przeciągała się także dlatego, że Landesbank Berlin, stanowiący część koncernu, korzystał z obszernego zakresu gwarancji państwowych („Anstaltslast” oraz „Gewährträgerhaftung”) i refinansował cały koncern na rynkach kapitałowych niezależnie od rzeczywistych ryzyk związanych z prowadzeniem działalności oraz rozszerzał wymienione poręczenia państwowe pod względem skutku ekonomicznego przy użyciu prywatnoprawnych konstrukcji odpowiedzialności na inne spółki koncernu i w ten sposób umożliwiał przeprowadzenie wielu zupełnie nieopłacalnych dla banku transakcji.

Natomiast ich stanowisko jest rozbieżne, gdy chodzi o określenie, w ramach rynku zleceń eksportowych, zamówień „mniej ważnych” (np. zamówienie pozycji książkowej przez księgarnię afrykańską), które generują nadmierne koszty powodujące nierentowność transakcji.