Spółgłoski

 

ch

• wymawia się twardo jak polskie ch (np. w wyrazie chata)

— po a, o, u, au, np. das Dach, der Koch, die Suche, auch

— przed spółgłoską s stojącą na początku przyrostka -sam, np. wachsam

— przed spółgłoską s stojącą na początku końcówki fleksyjnej -st, np. du lachst, du machst, der Höchste, der Nächste

• wymawia się miękko jak polskie ś (np. w wyrazie śmiech)

— po e, i, ä, ö, ü, np. sprechen, ich, das Gespräch, er möchte, die Bücher

— po ei, ai, eu, äu, np. die Eiche, der Laich, feucht, räuchern

— po l, r, n, np. der Dolch, der Storch, der Mönch

— w przyrostku -chen, np. das Kaninchen, das Fensterchen

•wymawia się jak k na początku i w środku wyrazów zapożyczonych z języka greckiego, np. der Chor, der Charakter, das Orchester

 

h wymawia się jak h na początku wyrazu, np. die Haut, haben, heute

 

chs wymawia się jak ks, np. sechs, wachsen

 

ph, v wymawia się jak f, np. die Physik, das Volk

 

qu wymawia się na początku wyrazu przed samogłoską jak kw, np. die Quelle, die Qual

 

s

• wymawia się jak z

— na początku wyrazu przed samogłoską, np. singen, sehen, die Sonne

— wśrodku wyrazu między dwiema samogłoskami po l, m, n, r, np. lesen, die Rose, die Nase, emsig

• wymawia się jak s

— na początku wyrazu przed spółgłoską, np. der Skandal

— wśrodku wyrazu przed spółgłoską, np. der Mast

— na końcu wyrazu, np. was, das Haus

 

ß, ss wymawia się jak s, np. die Straße, wissen

 

sch wymawia się jak sz, np. schön

 

sp wymawia się jak szp, np. sprechen

 

st wymawia się na początku wyrazu jak szt, np. stehen

 

z, tz wymawia się jak c, np. zehn, das Zimmer, der Schmutz

 

tsch wymawia się jak cz, np. deutsch